¶ Informacje ogólne
¶ Nazwa miasta
Casa de Vida „Dom Życia”
¶ Populacja miasta
1 391 000.
Znaczna część mieszkańców to kapłani.
¶ Skrócony opis miasta
Casa de Vida to jedno z najstarszych miast archipelagu natejskiego, położone nad brzegiem rozległego jeziora i splecione z siecią rzek. Stanowi jednocześnie stolicę dystryktu Grandes Planícies. Choć znacząco ustępuje innym ośrodkom miejskim pod względem politycznym, jest niekwestionowanym filarem przemysłowym i religijnym regionu. Miasto słynie z rzemiosła — zwłaszcza z produkcji tkanin, szkutnictwa i wydobycia mithrilu, kryształów i klejnotów — a jego duchowe znaczenie umacnia rola centrum kultu Śmierci.
Tutejsza architektura to najczęściej niewysokie, kamienne, ceglane bądź gliniane budynki o płaskich dachach, malutkich oknach (pozbawionych szyb) i bielonych ścianach. Często zdobione są azulejo z motywami inspirowanymi morzem lub roślinnością, a także terakotą w różnych odcieniach niebieskiego. Z kolei ważniejsze budynki, rezydencje i budowle sakralne bywają imponujące — wysokie, o strzelistych kolumnach i dachach zdobionych kopułami. Charakterystyczne od wieków są tutaj misterne, „koronkowe” rzeźbienia w kamieniu, którymi najzamożniejsi pokrywają niemal całe fasady swych pałaców i ażurowe panele — maszrabijje — przysłaniające okna i balkony.
¶ Po wydarzeniach Końca Ery
Casa de Vida po wydarzeniach Końca Ery stałaby się obrazem katastrofy i masakry, gdyby nie Bruxy. W trakcie starć potwory weszły niemal bez przeszkód w wewnętrzne mury miasta, wykorzystując jego nikłą obronność. Podczas Bitwy o Dom, jak nazywa się ostateczną, dramatyczną defensywę, zginął panujący Tetrarcha wraz ze swoim synem. Uchodząca nadzieja powróciła wraz z potężną Bruxą — Mafaldą Texeirą, która przybyła z odsieczą, prowadząc inne maginie. To dzięki niej udało się utrzymać ostatnią linię obrony Casa de Vida — miasta, które stało się magicznym ośrodkiem Natei. Kult Śmierci urósł tu do potężnych rozmiarów, do tego stopnia, że niektórzy kapłani są w stanie dyktować warunki tym, którzy mają duże pieniądze, a nawet pozycję w gardunie. To swoisty ewenement na mapie Tetrarchii Natejskiej. Sama Mafalda, która mimo niewielkiego doświadczenia, ale dzięki wielkiej sile i popularności, została Tetrarchinią. Zawarła porozumienie i sojusz handlowy z Cidade de Pedra. Casa de Vida potrzebowała kamienia, a z kolei Lazaro Borgez (Tetrarcha Cidade de Pedra) potrzebował drewna na budowę łodzi — alians zdawał się naturalny.
Obowiązkowe nabożeństwa oraz religijny charakter miasta sprawiają, że z jednej strony obywatele czują się bezpiecznie pod opieką bóstw, a z drugiej zaczynają niepokoić się zbyt dużym wpływem Brux w regionie, a także coraz bardziej odważnymi praktykami okultystycznymi. Nie pomaga w niczym fakt, że z miasta znikają ludzie, co jest coraz bardziej zauważalne, a straż pozostaje bezsilna. Mimo to, podróżnicy i pielgrzymi z różnych zakątków Natei próbują tu dotrzeć: po pierwsze z powodu Labiryntu Pamięci, po drugie do Świątyni Śmierci, a po trzecie ze względu na tajemnicze ruiny, które w ostatnich miesiącach zostały odnalezione przez śmiałków czyszczących miasto z wrogich hord potworów.
Swoiste i chwilowe „cofnięcie czasu” przy Zakłóceniu sprawiło, że spod ziemi na nieprzyjaznych i trudnych terenach dystryktu wyłoniło się dużo dawnych ruin i śladów po wcześniejszych cywilizacjach. Casa de Vida wysyła regularne ekspedycje, mające za zadanie dotrzeć do odsłoniętych obiektów i je zbadać. Odbywają się także eksperymenty na pochwyconych potworach, a nikt tak nie poluje na kultystów końca, jak oddani wierni w Casa de Vida. Miasto nie straciło zatem swojego ciepła ani kolorytu.
¶ Władze miasta
- MAFALDA TEIXEIRA — Tetrarchini Grandes Planícies
- ALVELINO SERRANO — Arcykapłan kultu Śmierci w Natei
- DORA TRAVASSOS — Przewodnicząca Banku Casa de Vida im. Sióstr Travassos
- BRUNO MEIRELLES — Kapitan lokalnej floty rzecznej (oficjalnie)
- EULÁLIA DOS MONTES — Nadzorczyni szpitala im. Horatio Teixeiry
¶ Ogólny opis miasta
Casa de Vida to największy ośrodek miejski dystryktu Grandes Planícies. Jego duże znaczenie wynika z połączenia funkcji religijnych, rzemieślniczych i handlowych. Położone nad rozległym jeziorem i otoczony gęstą siecią rzek, od wieków wykorzystuje swoje dogodne położenie do rozwoju transportu rzecznego. Choć nie ma dostępu do morza, regularnie obsługuje barki i łodzie kursujące do innych osad i miast śródlądowych. Jednym z głównych towarów eksportowych jest tu drewno spławiane rzekami z północy, trafiające dalej do stoczni i warsztatów regionu.
Struktura miasta opiera się na trzech pierścieniach zabudowy otaczających główne centrum religijno-administracyjne. Środkowy i zewnętrzny pierścień pełnią funkcje mieszkaniowe i przemysłowe, z wyraźnym podziałem na dzielnice o różnym przeznaczeniu — od spokojnych rejonów rezydencyjnych i klasztornych, przez zatłoczone dzielnice mieszkalne, aż po port rzeczny i stocznie.
Miasto słynie z wysokiej jakości rzemiosła. Szczególną renomą cieszą się lokalne warsztaty tkackie oraz szkutnicze zakłady z Ogrodu Masztów, produkujące łodzie i elementy wyposażenia dla całego regionu. Równolegle funkcjonują okoliczne podziemne kopalnie mithrilu, kryształów i drogocennych kamieni, nadające miastu status jednego z najważniejszych ośrodków wydobywczych.
Casa de Vida pozostaje także miejscem o dużym znaczeniu duchowym. To właśnie tutaj znajduje się główna Świątynia Śmierci, będąca celem licznych pielgrzymek. Obecność duchowieństwa, klasztorów i ogrodów medytacyjnych kształtuje charakter miasta jako centrum kultu i zadumy. Na Placu Świątynnym umiejscowiony jest obelisk teleportacyjny.
Miasto leży nieopodal terytoriów najmniej w całej wyspiarskiej części Natei przyjaznych. Miejsca takie jak Jadowite Wydmy (pełne śmiercionośnych węży) i góry Noite Eterna („Wiecznej Nocy”) są zdecydowanie niebezpieczne nawet dla doświadczonych podróżników. Z drugiej strony zachodnia część dystryktu, a w niej urokliwe Casa de Batata oraz, oczywiście, słynne Wielkie Ogrody Natejskie są przez podróżnych odwiedzane bardzo chętnie.
Grandes Planicies jest wyraźnie odmiennym regionem od pozostałych. Podczas gdy w innych częściach Natei wśród mieszkańców wyraźnie dominują Ludzie ze szczepu Cupreusów, tutaj przeważają Tenebrisowie — potomkowie rdzennej ludności. Są oni szczególnie dobrze przystosowani do życia w tutejszym, bardziej pustynnym klimacie. Różnią się też od większości Natejczyków zachowaniem i podejściem do życia — są nieco bardziej powściągliwi, choć też temperamentni. Wielu z nich wyznaje filozofię zwaną alsharizmem — od imienia historycznego kapłana Przedwiecznego Al-Alashariego, który nauczał, że wszystko to, co dzieje się na świecie, zostało z góry zaplanowane przez Stwórcę, należy więc swój los przyjmować z wdzięcznością. Z drugiej jednak strony, Ludzie, jako Pierworodni Przedwiecznego, mają być jego narzędziami i zabiegać o to, aby Plan mógł realizować się bez przeszkód. Jeśli zatem pobożnemu Człowiekowi serce podpowiada, iż ktoś postępuje wbrew Planowi, jego obowiązkiem jest usłuchać tego wewnętrznego głosu (pochodzącego, rzecz jasna, od Przedwiecznego) i z całą mocą przeciwstawić się owym bezbożnym działaniom. Czeka go za to go wielka nagroda w Alvirze, który tutaj często nazywa się Hadiqat Mudiya (Świętym Ogrodem). Alsharizm często łączy się z Kultem Śmierci, dominującym na tym obszarze.
¶ Opis dzielnic miasta
¶ Avenida de Gracia — Plac Świątynny
Avenida de Gracia to malownicza dzielnica Casa de Vida, położona tuż poza ścisłym centrum miasta. Słynie z unikalnej atmosfery, w której życie toczy się wokół potężnej Świątyni Śmierci. W tym miejscu, gdzie słońce zachodzi nad złociejącymi dzwonnicami, plac ożywa dzięki straganom z egzotycznymi towarami oraz jadłodajniom.
Wokół Świątyni Śmierci mieszka duchowieństwo, a plac jest pełen kapłanów, którzy oddają się obrzędom i modlitwom. Naprzeciwko świątyni wznosi się Pałac Tetrarchy — rezydencja, w której zamieszkuje rządząca elita. Dzielnica jest zdominowana przez duchowieństwo i służbę pałacową, więc nie ma tu tradycyjnych domów mieszkalnych, a dormitoria. Centralnym punktem placu jest monumentalna rzeźba Śmierci, stanowiąca symboliczny element wierzeń mieszkańców. Wykuta z rzadkiego i magicznego kamienia czarnoksiężników figura połyskuje głębokim granatem, a jej powierzchnia mieni się tysiącami drobnych iskierek, przypominając skórę Maji — rasy, którą według wierzeń Śmierć sama powołała do istnienia.
Postać bóstwa przedstawiona została jako wysoka, smukła kobieta o wielu ramionach, z których każde unosi się w spokojnym geście. W dłoniach trzyma symbole czterech żywiołów: kryształową kulę z zaklętą wodą, płomień zamknięty w szklanej lampie, ptasie pióro oraz czarny kamień. Rzeźbę zdobią girlandy z aksamitek, składane przez wiernych jako ofiary i wyraz czci. Kwiaty te zmieniają się w zależności od sezonu i świąt, ale zawsze występują w czterech barwach żywiołów: błękitnym, czerwonym, zielonym i złotym. Ich obecność symbolizuje harmonię między Śmiercią a siłami natury, które z nią współdziałają.
¶ Labirynt Pamięci — Dzielnica grobowców
Labirynt Pamięci jest zarówno celem pielgrzymek religijnych, jak i centralnym miejscem kultu zmarłych. Każdego roku, szczególnie latem, przyciąga tłumy Natejczyków, którzy przybywają oddać cześć przodkom i uczestniczyć w rytuałach upamiętniających tych, którzy odeszli. Dzielnica ta jest uważana za świętą, a Labirynt Pamięci — ogromna sieć ogrodów i zielonych korytarzy — jest jednym z najważniejszych elementów tego miejsca. W jego wnętrzu, wplecionym w roślinność, spoczywają kości zmarłych, stanowiąc symboliczną więź między żyjącymi a zmarłymi.
Pod powierzchnią labiryntu znajdują się katakumby — rozległe podziemia, gdzie we wnękach ścian poukładane są kości i czaszki starożytnych przodków, możnowładców i innych Natejczyków dość bogatych, by wykupić pochówek. Miejsce to jest jednym z najświętszych punktów w całej Natei. Dzielnica grobowców jest ściśle strzeżona; dostęp do niej mają wyłącznie kapłani, a każda próba zakłócenia spokoju tego miejsca jest surowo karana. Zniszczenie grobowców lub zakłócenie rytuałów prowadzi do dożywotniego więzienia, a ciało sprawcy nie zostaje złożone w żadnym z grobowców, co stanowi dla mieszkańców Casa de Vida najwyższą hańbę.
W tej dzielnicy znajdują się także monumentalne krypty bogatych rodzin, w tym Tetrarchów i ich krewnych. Wiele z nich jest zdobionych pozłacanymi elementami, świadczącymi o wielkim szacunku, jakim darzono zmarłych. Nie tylko rodziny u władzy, ale także ci, którzy zasłużyli się w innych częściach Tetrarchii, znajdują tu swoje miejsce spoczynku.
¶ Alto Jardim — Dzielnica zamożnych, zwana Wysokim Ogrodem
Dzielnica Zamożnych w Casa de Vida to elegancka i spokojna część miasta, która przyciąga wzrok swoją architekturą i starannie zaprojektowaną przestrzenią publiczną. Centralnym punktem jest Placyk De Heróis, mały, lecz pełen majestatu skwer upamiętniający sławnych awanturników, którzy zasłużyli się dla miasta. Na jego środku znajduje się fontanna w formie dumnego wojownika trzymającego włócznię, z której tryska woda.
Tuż obok Placyku De Heróis znajduje się Rua de Flores, czyli Ulica Kwiatów. To kamienna droga otoczona okazałymi kamienicami, w których mieszka zamożna część społeczności — prominentni kupcy oraz nieliczna szlachta. Ulica zasłynęła z pięknie urządzonych balkonów, które zdobione są wielobarwnymi kwiatami, takimi jak kamelie, oleandry, aloes czy lawenda.
¶ Bairro do Círculo — Dzielnica mieszkalna
Dzielnica Mieszkalna pełna jest wąskich uliczek i ciasnych ceglanych kamienic, które tworzą gęstą zabudowę na wzniesieniach miasta. Mieszkańcy poruszają się tu głównie pieszo, a wąskie alejki, o szerokości nieprzekraczającej rozmiarów wozu, tworzą labirynt, w którym łatwo zgubić orientację.
W sercu dzielnicy znajduje się Targ Rybny, na którym handel odbywa się dwa razy w tygodniu. Tuż obok funkcjonuje pchli targ zwany Targiem Złodziejki, przyciągający tłumy mieszkańców poszukujących tanich, używanych przedmiotów. Nie brakuje tam także szkół, które kształcą dzieci z różnych warstw społecznych, oraz karczm.
Na Rynku Marzeń — El Mercado de Sueños — działa karczma o nazwie Luna de Especias, co w Wspólnym oznacza „Przyprawowy Księżyc”. Zajmuje narożny budynek wpisany w lokalną zabudowę, z charakterystycznymi łukowatymi oknami i rzeźbionymi framugami. Wysokie, mahoniowe drzwi zdobi symbol księżyca spleciony z korzeniem mandragory.
Wewnątrz, pod zawieszonymi lampionami i zasuszonymi girlandami ziół, panuje przytulny półmrok. Goście zasiadają przy długich, drewnianych stołach, otoczeni ścianami ozdobionymi malowidłami i rękodziełem miejscowych artystów. Miejsce słynie z natejskiej kuchni i egzotycznych napojów, w których mieszają się owoce, zioła i przyprawy.
Nie ma tu kominka, niepotrzebnego przy natejskim klimacie i rozgrzewających trunkach, takich jak miejscowy rum. Wieczorami blask świec i pochodni nadaje wnętrzu przytulnego, niemal intymnego charakteru.
Z tyłu znajduje się wyjście na podwórze, skąd wnoszone są beczki z winem i piwem do chłodnej piwnicy. Sam budynek składa się z piwnicy, parteru z główną salą i szynkwasem oraz dwóch pięter z izbami na wynajem. Każde z pięter mieści cztery pokoje. Karczmą zarządza Luna — Natejka z pochodzenia, urodzona i wychowana w tej części miasta. Ma ciemne włosy, śniadą cerę i wyraziste, ciemne oczy. Twarz nosi ślady lat pracy, ale uśmiech nie traci ciepła. To ona dba o porządek, pilnuje dostaw i dogląda kuchni. Mówi się, że to dzięki niej wino smakuje lepiej, a potrawy mają więcej aromatu.
W południowej części dzielnicy znajduje się Złoty Krąg, nieoficjalna enklawa cechów rzemieślniczych. To tutaj produkuje się cenione tkaniny natejskie — barwione naturalnymi pigmentami, haftowane w symboliczne wzory. Mistrzowie jubilerstwa i grawerzy zajmują się obróbką mithrilu i klejnotów wydobywanych z okolicznych gór.
¶ Dzielnica Stoczniowa zwana Ogrodem Masztów
Dzielnica Stoczniowa Casa de Vida, znana jako Ogród Masztów, to serce miejskiego przemysłu szkutniczego. Miasto, otoczone licznymi rzekami i położone nad dużym jeziorem, słynie z produkcji statków, zarówno rzecznych, jak i morskich. Łodzie są obecne wszędzie — na jeziorze, rzekach, a także w samych uliczkach dzielnicy, gdzie często można zobaczyć je zastępujące drogi. Wiele z nich to łodzie mieszkalne, wykorzystywane przez biedniejszych tubylców, którzy żyją blisko stoczni, a ich codzienna praca wiąże się z naprawą statków, pleceniem lin i drobnymi usługami szkutniczymi.
Z racji funkcji centrum przemysłowego, Ogród Masztów tętni życiem przez całą dobę. Oprócz wyspecjalizowanych rzemieślników, spotyka się tam ludzi związanych z handlem wodnym i transportem. Stanowią oni najliczniejszą grupę społeczną Casa de Vida po kapłanach. Ludzie związani z Ogrodem Masztów to często prości robotnicy, którzy mimo skromniejszych warunków życia, tworzą nieodłączną część tkanki miejskiej. Ich praca w stoczni i na wodzie jest fundamentem, na którym opiera się przemysł i gospodarka miasta.
¶ Szlaki komunikacyjne
Casa de Vida opiera swój system komunikacyjny na trzech głównych filarach:
- Rzeki i jezioro — główne arterie transportu dla towarów i ludzi. Statki pasażerskie i barki kursują regularnie między miastami.
- Trakt Lądowy — prowadzi od Bramy Dwóch Sióstr przez centrum miasta, łącząc Casa de Vida z innymi dystryktami Natei.
- Katakumby i tunele straży — tajne przejścia znane tylko lokalnej straży, duchownym i członkom garduny. Łączą dzielnice, umożliwiając szybkie przemieszczanie wojsk lub dostarczenie wiadomości.
¶ Obronność miasta
W kontekście całej wyspy prowincja ma niewielkie znaczenie militarne. Siły Casa de Vida są stosunkowo skromne i skupiają się na ochronie najważniejszych punktów miejskich. Największą zaletą strategiczną Grandes Planícies są rozległe i trudne do przebycia tereny, które miejscowi w potrzebie obrony wykorzystują przeciwko najeźdźcom.
¶ Fortyfikacje zewnętrzne
¶ Mury miejskie
Fortyfikacje miejskie składają się z trzech pierścieni murów.
- Centralny pierścień miasta to wyposażony w hurdycje mur kurtynowy, otacza on najbardziej zamożną dzielnicę.
- Środkowy pierścień obronny wielokrotnie przesuwał się wraz z rozwojem zabudowań. Obecnie wyznacza go palisada z drewna, uzupełniona w strategicznych punktach kamiennymi beluardami.
- Zewnętrzny pierścień stanowi pięciometrowy mur kazamatowy utworzony w stylu tego w Porto de Ouro. Konstrukcja nigdy nie została ukończona ze względu na ogromną przestrzeń, jaką musiałaby obejmować. Zamiast tego mur wzniesiono w najbardziej istotnych strategicznie punktach, zaś pozostałe jego fragmenty zabezpieczono wałem ziemnym i ostrokołem.
¶ Bramy miejskie
Ulokowane zwykle na wzniesieniu, wyposażone są w drewniane brony i stanowiska strzelnicze.
- Brama Wysoka (Portão Alto) — Prowadząca do najbardziej wewnętrznej części miasta brama z mostem zwodzonym ulokowana jest na murowanej elewacji, skąd rozciąga się świetny widok na resztę miasta.
- Brama Sądna (Portão dos Juízes) — Brama drugiego pierścienia murów, prowadząca do dzielnicy rzemieślniczej. Wyposażona w zapadnię, która prowadzi rzekomo do miejskich katakumb. Bramę otaczają wysokie wieże strzelnicze z płaskorzeźbami przedstawiającymi spoglądających srogo sędziów. Według legendy sędziowie ci rzucają klątwy na przekraczających bramę złoczyńców, lecz da się ich odwieść od tego skromnymi datkami. Stąd wywodzi się zwyczaj „gubienia" miedzianych monet przed Bramą Sądną.
- Brama Dwóch Sióstr (Duas Irmãs) — Główna brama zewnętrzna, prowadzi z traktu do najważniejszych części miasta. Nazwane tak na cześć sióstr Travassos, niegdyś potężnych Brux, które wzmocniły te bramy swoimi inkantacjami. Magia wyczuwalna jest tam aż do dziś, lecz sposób rzucenia zaklęcia pozostał tajemnicą sióstr.
- Brama Pamięci (Portão da Memória) — Najbardziej rozbudowana brama miejska składa się z licznych, misternie ornamentowanych wież gotyckich i posągów znanych osobistości, które spoczywają za jej murami. Żelazne wrota strzegą wejścia do dzielnicy cmentarnej, gdzie tysiące Natejczyków ciągnie w pielgrzymkach każdego roku na Noc Duchów.
¶ Fortyfikacje wewnętrzne
W każdym miejskim dystrykcie Casa de Vida, wyznaczanym przez pierścienie murów, znajduje się inna siedziba straży. Komendy te są stosunkowo niewielkie i wyglądem zewnętrznym nie odróżniają się od innych budynków miejskich.
Tym, co wyróżnia lokalne siedziby sił zbrojnych, są łączące je podziemne korytarze, przechodzące przez miejskie katakumby. Strażnicy znają szybkie i sprawdzone drogi, którymi mogą łatwo przemieszczać się między różnymi dzielnicami miasta.
¶ Siły zbrojne
- Straż Tetrarchów — Białe Kruki to elitarna gwardia chroniąca Tetrarchinię i najzamożniejsze dzielnice Casa de Vida. Nazwana tak od zwyczaju, wedle którego w skład formacji wchodzili wyłącznie najlepsi wojownicy Tetrarchii. Ich znakiem rozpoznawalnym jest zbroja płytowa — wykonana ze stali mithrilowej, poddanej specjalnej natejskiej obróbce, w efekcie której lekko matowieje i z wyglądu przypomina alabaster — i hełmy z przyłbicą w kształcie dzioba.
Gwardia przeszła kontrowersyjną reformację w ciągu ostatniego roku. Formacja została niemal wybita podczas GMO. Nowa Tetrarchini podjęła niepopularną decyzję, aby braki wypełnić zaufanymi wojownikami z Amarth, głównie jaszczurami z księstwa Raweith. - Straż miastowa — Lwią część straży miejskiej stanowią Nestorzy, potocznie nazywani też Strażą Cmentarną. Istotnie, zamysł tej formacji wywodzi się z czasów, kiedy miasta chroniły oddziały tworzone przez lokalne zakony. Nestorzy to lekkozbrojni żołnierze wyposażeni głównie w żelazne pałki i buzdygany.
- Straż drogowa — Pasterze to lekkozbrojna formacja chroniąca traktów rzecznych i lądowych dookoła Casa de Vida. Uzbrojeni są głównie w krótkie łuki lub harpuny. Nazwa oddziału wywodzi się z czasów, kiedy straż tę tworzyła ochotnicza milicja złożona głównie z pasterzy i rolników razem chroniących swoich majątków przed dzikimi bestiami.