Niewiele wiadomo o Planie Ciemności. Z Tragtaru nikt nie wrócił, aby opowiedzieć o swoich wrażeniach; jedyne strzępy informacji docierają do śmiertelników za pośrednictwem Demonów, które nie są zbyt skore do tego, by się nimi dzielić. Odkrywanie prawd Tragtaru jest wychodzeniem poza świat materialny do przestrzeni zwanej Głębią.
¶ Historia wiedzy o Demonach
Wydawać by się mogło, że ponad tysiąc lat to wystarczający czas, by zbadać plan Demonów, jednak strzegą one swych tajemnic, zaszczepiając jednocześnie wiele fałszywych informacji, mających pomóc w przyszłości ich celom. Jakie to cele? Niestety mieszkańcy Fallathanu mają tylko hipotezy wysnute przez najpotężniejszych demonologów świata.
Wiadome jest, że przed Wielką Destabilizacją Magii (WDM) Demony właściwie nie ingerowały w świat materialny. Magowie przyzywali je, wykorzystując zaklęcia z Katedry Planów, ale traktowali je bardziej jako narzędzie. Same Demony także nie były zainteresowane rzeczywistością i po spełnieniu zadania wyznaczonego przez zaklęcie wracały do swojego domu. Istnieją przekazy, że w tym czasie Ludzie w ogóle nie czuli lęku przed Demonami, nie byli też korumpowani przez ich podszepty. Wszystko się zmieniło wraz z WDM, które doprowadziło do śmierci wszystkich magów oraz utracenia wraz z nimi starożytnej wiedzy. Demonolodzy uważają, że wtedy Głębia została Skalana przez Demony. Widocznie Destabilizacja Magii doprowadziła do uszkodzenia Sieci Magicznej jaka przez nią przechodziła, sprawiając że Demony mogły do niej przeniknąć. Dało to im nowe możliwości, dzięki którym zaczęły odtąd w rzeczywistym świecie widzieć przyszłość dla siebie i traktować go jak kolejny obszar do zdobycia.
Pojawiły się wtedy pierwsze opętania; zaprzedawanie duszy przez słabe moralnie jednostki w zamian za korzyści różnego typu. W jaki sposób Demony sprawiają, że taka wymiana jest możliwa? Nie wiadomo, jednak wydaje się, że mają pewną moc wpływania na świat rzeczywisty - choć całkiem spore grono demonologów uważa, że sieć ich kłamstw jest tak głęboka, że mogą manipulować śmiertelnikami w sposób, który pozwala zaspokoić potrzeby wszystkich jednostek biorących udział w tej grze. W takiej sytuacji Demony tak naprawdę nie robią niczego, robią to za nich śmiertelnicy, którym wydaje się, że realizują własne marzenia. Czasem do realizacji tych marzeń potrzebna jest wiedza wykraczająca poza możliwości znanej magii, wtedy Demony potrafią podzielić się swoją wiedzą w tej materii - w ten sposób w rzeczywistości pojawiają się nowe zaklęcia lub zakazana wiedza. Nigdy jednak nie jest to darmowe i prawie na pewno spowoduje poświęcenie, a przynajmniej Skalanie duszy.
Władcy państw zauważyli, że po WDM Demony zaczęły bardziej skutecznie i samowolnie wpływać na rzeczywistość, skłoniło ich to do stworzenia bardziej ścisłych systemów moralnych, które pozwoliłyby trzymać w ryzach zapędy bardziej podatnych na podszepty Demonów istot. W ten sposób każdy kraj przekształcił swoje systemy religijne oraz prawne tak, aby bardziej skutecznie kontrolowały moralność oraz prawość obywateli. Pojawiły się konkretne przykazania religijne i nowe regulacje prawne, co bardziej utrwaliło istniejące już wcześniej podziały społeczne, a jednocześnie wykształciło sporą dozę nietolerancji dla wszelkich odmienności, tak w zachowaniu, jak i wartościach. Populacja Fallathanu nie jest na tyle liczna, by utrzymanie jej w ryzach było trudne, jednak zdarzają się przypadki osób, które poddają się władzy Demonów. Zwykle powoduje to powstanie mrocznych kultów, które starają się służyć swoim nowym Panom w zamian za korzyści, które ci ostatni bardzo chętnie im przekazują.
Wiedzę o Demonach najszerzej rozpropagował Gregor Hyperion, który był nieślubnym synem Sharon, córki Thorana I, a jednocześnie wybitnym demonologiem. Ze względu na swoje urodzenie stał się wysoką figurą w kształtującym się kulcie Przedwiecznego, w którym wpłynął na wykształcenie poglądu, że Demony starają się zniekształcić i zniszczyć rzeczywistość, a tym samym zakłócić Plan Przedwiecznego. To głównie dzięki niemu dzisiaj wykłada się całą wiedzę o Demonach na Akademiach Magicznych. Wiedział on, że nie tylko religia, ale też i wiedza jest w stanie przeciwdziałać knowaniom Demonów. Gregor stworzył wiele tekstów związanych z mieszkańcami Tragtaru, które są obecnie bazą dla kolejnych badań oraz podstawą wiedzy akademickiej.
¶ Podstawowa wiedza o Demonach
Demony bada się poprzez przyzwania oraz ostrożny wywiad. Jest to metoda żmudna i mimo ponad tysiąca lat nie udało się dowiedzieć zbyt wiele, jednak udało się opanować zasady, jakimi rządzi się wewnętrzna mechanika przyzwań oraz tego, jak Demony działają w rzeczywistym świecie.
Między innymi zaobserwowano, że:
- Demony różnią się między sobą poziomem mocy; im więcej Demon jej ma, tym jest potężniejszy i stoi wyżej w hierarchii. Moc z kolei liczy się według liczby Dusz, jaką Demon Skalał. Silniejsze Demony podporządkowują sobie te słabsze i wysyłają je, by te zdobywały dla nich Dusze, które później pochłoną, jeszcze zwiększając w ten sposób swoją potęgę.
- Moc Demony zdobywają przez Skalanie Duszy, nie wiadomo jednak, jak wygląda kompletny proces jej przejmowania. Wiadomo, że zdeprawowana Dusza trafia do Tragtaru w celu oczyszczenia, a przynajmniej takie jest główne przekonanie wśród uczonych. Nie każda deprawacja jest spowodowana przez Demony; uważa się, że wystarczy, iż istota żyje niezgodnie z Planem Przedwiecznego.
- Poznane zaklęcia pozwalają przywołać i kontrolować pomniejsze Demony, które stoją bardzo nisko w hierarchii. Zwykle nie mają one mocy wyższej niż jedna Dusza. Silniejsze Demony mogą być przyzwane tylko, jeśli przyzywający poznał imię Demona, musi też być odprawiony Rytuał Przyzwania, który zabezpieczy rzucającego przed potęgą Demona. Nie jest to jednak najprzyjemniejsze doświadczenie, silniejsze Demony samą swoją obecnością zatruwają rzeczywistość - w tym i przyzywającego, powodując dziwne efekty. Dość często z tego typu Demonami mają kontakt kultyści, których skorumpowane umysły są całkowicie podporządkowane woli Demona. Poznanie imienia Demona powoduje, że można go przyzwać, nie jest on jednak poddany woli przyzywającego i jeśli nie zachowano odpowiednich środków ostrożności, może zaatakować maga.
- Demon może opętać śmiertelnika w momencie, gdy zostanie przyzwany do rzeczywistości bez zachowania odpowiednich środków ostrożności. Słabsze Demony mogą to zrobić tylko za zgodą opętywanego. Wtedy kompletnie przejmują kontrolę nad jego ciałem, ale może on to przerwać w dowolnym momencie. Silniejsze Demony mają na tyle siły, że mogą kompletnie przejąć władzę nad ciałem opętanego, a jest to tym łatwiejsze, im bardziej Skalaną Duszę on posiada (rzut na Siłę Woli). Im więcej mocy ma Demon, tym dłużej takie ciało może zajmować, może to trwać dni, ale też i miesiące, jeśli stale będzie sobie dostarczał energii Dusz, co może zrobić przez zabicie i pochłonięcie Dusz żyjących istot; później jest zmuszony wrócić do Tragtaru. Niezwykle rzadko zdarza się, by demony na dłużej opętywały śmiertelników, ponieważ jest to dla nich kosztowne energetycznie, więc o ile nie stoją wyżej w hierarchii i mają zapewniony dostęp do Dusz, starają się nie przebywać w świecie rzeczywistym.
Powszechna wiedza o Demonach jest mieszkańcom Sferrum serwowana głównie przez Kapłanów i organy państwowe. W przekazach tych Demony są przedstawiane jako największy wróg Planu Przedwiecznego oraz najgorsza rzecz, która może się przydarzyć żyjącej istocie. Walka z Demonami jest jednym z dogmatów wiary w Przedwiecznego. Wierni sądzą, że Demony powstały, aby zniszczyć jego doskonały Plan. Dzięki tego typu polityce jest bardzo niewiele możliwości interakcji z Demonami; są one ograniczone do Magów, którzy mają wszystko pod kontrolą, lub dzikich magów, którzy mają większość pod kontrolą, lub do kultystów, którzy nie mają niczego pod kontrolą. Wszelkie przejawy nieautoryzowanych kontaktów z Demonami są tępione przez Inkwizycję, a istoty ze Skalaną Duszą - zabijane.
Demonolodzy są tutaj szczególną grupą; paradoksalnie ich wiedza pozwala im najlepiej zrozumieć zagrożenie ze strony Demonów, jednocześnie jak wszyscy magowie sami budzą lęk u innych istot, ale nie wśród Inkwizycji. Ta ostatnia często korzysta z prac demonologów i w większości przypadków chętnie sięga po ich ekspertyzę (w przypadku Służebnych).
¶ Hierarchia Demonów
Hierarchia Demonów nie jest znana; demonolodzy nie znają żadnych imion Demonów stojących w niej wyżej. Nie są też znane żadne potwierdzone domeny Demonów, jednak na podstawie celów, jakie Demony realizują w rzeczywistym świecie, wyróżniono cztery obszary, które - jak się sądzi - są podporządkowane czterem demonicznym władcom. Nie jest jasne, czy rywalizują oni między sobą, czy raczej współpracują, ale sądzi się, że doprowadzenie rzeczywistość do nicości (inaczej zwanej Wielkim Skalaniem), w której przestanie istnieć czas, a granice między planami istnienia się zatrą, jest ich wspólnym celem. Dlatego obszar, który zamieszkują, nazywany jest Doliną Nicości, zaś ich działania w rzeczywistym świecie wywołują tak zwaną Chorobę Nieskończoności (Anomię). Choroba ta przejawia się w czterech wyszczególnionych przez demonologów domenach (trzeba pamiętać, że te nazwy - tak władców, jak i ich domen - są wymyślone przez badaczy; nie są znane ich prawdziwe brzmienia):
- Vidroh - Domena Buntu
- Nikas - Domena Rezygnacji
- Navar - Domena Odnowienia
- Karmak - Domena Rytualizmu
W symbolice sakralnej Demony często przedstawiane są jako plątanina węży. Najczęściej spotykanym obrazem są cztery węże, często pożerające swoje własne ogony, tworzące swymi cielskami metaforę chaosu, który chcą wywołać.
Wielkie Skalanie ma doprowadzić do rozpadu rzeczywistości i zamazać granice między planami istnienia. Jest to po części wykładnia religijna, a tylko po części wniosek z oceny działań Demonów. Nikt tak naprawdę nie pojmuje, jaki plan Demony realizują w Fallathanie i poza nim.
¶ Wygląd i cele Demonów
Demony mogą przybrać dowolny wygląd, gdy materializują się w rzeczywistym świecie. Na tej podstawie wyróżniono domeny demonicznego świata. Nikt nie wie, jak Demony wyglądają naprawdę, a one same nigdy o tym nie wspominają, chętnie jednak kłamią na ten temat, co ma spowodować oczekiwany przez nie skutek.
¶ Domena Vidroh
Demony z tej domeny często są opisywane jako drapieżne istoty, które w swojej formie oscylują między bestiami istniejącymi w świecie rzeczywistym a totalnie abstrakcyjnymi bytami zaopatrzony w cały zestaw narzędzi destrukcji: od ostrych kłów czy pazurów po skrzydła czy magiczne właściwości. Ich głównym celem jest sprowadzenie jednostki na drogę buntu, zwykle rozumianego jako sprzeciw wobec praw wyznaczonych przez władców lub kościelne prawdy moralne. Jednostka taka coraz bardziej wątpi w słuszność swojego postępowania w ramach utartych norm społecznych i zaczyna wytwarzać własne zasady, których kultywowanie prawie zawsze wiąże się z wyrządzaniem krzywdy innym członkom społeczności. Dominującymi emocjami kierującymi takimi jednostkami są gniew, frustracja, niezadowolenie. Kiedy Demon zrealizuje swój plan, dochodzi do kompletnego Skalania Duszy istoty; zwykle skutkuje to dołączeniem do jednego z Mrocznych Kultów i zmianą roli społecznej chorującego. Inkwizycja tego typu odstępców oczyszcza ogniem, a środowisko, w którym się objawili, zwykle pozostaje pod wnikliwą obserwacją.
Sam Vidroh jest przedstawiany na rycinach jako mroczny potwór, często z ogonem, potwornymi zębiskami, rogami i skrzydłami, którego płeć jest trudna do wywnioskowania.
¶ Domena Nikas
Demony domeny Nikas są przedstawiani jako cienie. Nigdy wprost nie ujawniają swojej obecności, raczej starają się sprawiać wrażenie, że wszystko, co spotyka ich ofiarę, dzieje się z jej winy. Powoduje to jej coraz większą alienację i rezygnację z życia. Wszystkie działania Demonów w jakiś sposób prowadzą do śmierci jednostki, ale tylko w przypadku Demonów Nikas jest to ich jedynym celem. Zaczyna się często niewinnie: od jakiegoś prostego zajęcia, które przekształca się w obsesję, a w konsekwencji prowadzi do izolacji i oderwania istoty od jej społeczności. Demony starają się podszeptywać ofierze wszystko, co może podkopać jej wiarę w podstawowe wartości, jakimi się do tej pory kierowała, prowadząc do niemoralnego i grzesznego postępowania.
Władca domeny Nikas jest zwykle przedstawiany jako jakiś dodatkowy cień na rycinach, który często posiada parę oczu oraz usta. Jednocześnie jest to chyba najsłabiej poznana domena, ponieważ działania tych Demonów są bardzo subtelne i są często mylone po prostu z pechem, złym losem, gorszym dniem.
¶ Domena Navar
Demony domeny Navar przyjmują zwykle postać jak najbardziej zbliżoną do oczekiwań swojej ofiary. Może to być piękny sukub lub muskularny mężczyzna czy wyrafinowana szlachcianka. Każda forma jest dobra, byle tylko zwieść istotę, aby odrzuciła podstawowe reguły życia społecznego. Osoba będąca pod wpływem takiego Demona nie odrzuca wartości, jakimi kieruje się jej społeczność (np. odnoszenia sukcesów), ale odrzuca metody, jakimi te wartości się realizuje (np. ciężka praca). Przeprowadza tak zwaną Odnowę, której efektem przeważnie jest zejście na drogę bezprawia (np. zdobywanie bogactwa przez kradzież). Navarianie potrafią korumpować nie tylko niziny społeczne, ale też udaje im się to z możnowładcami, którzy postanawiają pod ich wpływem np. okradać swojego seniora lub poddanych. Zawsze znajdzie się jakaś możliwość pójścia na skróty, a wtedy Demony to wykorzystają.
Navar, władca domeny, jest przedstawiany zwykle jako piękna postać kobiety lub mężczyzny z rozdwojonym językiem.
¶ Domena Karmak
Demony domeny Karmak są przedstawiane jako oszuści, zwykle jako jaśniejąca postać, która rzuca mroczny cień. Karmakianie podają się za wysłanników Bogów, starających się utwierdzić swoje ofiary w wyznawanych dogmatach. Doprowadzają one do stanu, w którym istoty tracą poczucie celu w wyznawanych zasadach, do wszelkich rytuałów podchodzą na zasadzie mechanicznej czynności, ostatecznie odrywając się od wyznawanych wartości i społeczności. Mogą w efekcie tworzyć dogmatyczne grupki, kwazi-kulty, które starają się realizować w ekstremalny sposób wypaczone dogmaty religijne np. składając ofiary z żywych istot zamiast dotacji w krabach na świątynię.
Karmak jest przedstawiany jako świetlista postać, która zwykle ma w swojej posturze zawarty jakiś defekt, często w postaci ogona lub rogów.
¶ Stan duszy [SD]
Każda istota posiadająca Duszę może zostać Skalana przez Demony. Stan ten opisany jest parametrem od -100 do 100 gdzie -100 to całkowite Skalanie a 100 całkowita czystość. Tworzy to oś, na której postać może przez swoje uczynki poprawiać lub pogarszać Stan Duszy.
Stan Duszy wpływa na wszystkie interakcje związane z przekonywaniem/zastraszaniem między postaciami a NPCami w taki sposób, że:
- Jeśli postacie współdzielą ten sam Stan Duszy (mają oboje wartość na plusie lub minusie) to do rzutów na przekonywanie doliczana jest suma posiadanych punktów Stanu Duszy. Dla przykładu: jeśli obie postacie są postaciami w jakimś Stopniu Skalanymi i mają po -50 SD, to do rzutów na przekonywanie doliczane jest 100 punktów bonusu.
- Jeśli postacie nie współdzielą Stanu Duszy to to rzutów na przekonywanie naliczana jest kara w wysokości różnicy między Stanami. Dla przykładu: jeśli jedna postać ma -50 SD a druga 70 SD to do rzutów na przekonywanie między nimi jest doliczana kara w wysokości 130 punktów.
- Jeśli postacie współdzielą ten sam Stan Duszy to do rzutów na zastraszanie naliczana jest kara w wysokości sumy posiadanych punktów Stanu Duszy.
- Jeśli postacie nie współdzielą Stanu Duszy to do rzutów na zastraszanie doliczany jest bonus będący różnicą między Stanami.
Stan Duszy wpływa także na to czy postać oprze się Demonowi gdyby ten chciał ją opętać. Do rzutów na Siłę Woli doliczane są punkty z SD pomnożone przez 2 jeśli postać ma wartość Nieskalaną lub odliczane jeśli ma wartość Skalaną.