¶ Opis wyglądu
Gryfy to stworzenia o korpusie lwa, zaś głowie, przednich łapach i skrzydłach należących do orła. Futro na lwiej części ciała przybiera barwę od białej, przez brązową po czarną, zaś upierzenie nabiera odcienia złotawego, miedzianego lub biało-srebrzystego. Oczy zawsze żółte. Charakterystyczne dla tych istot są uszy, szpiczaste i skierowane do tyłu oraz długi ogon. Ich główną bronią są potężne pazury, osiągające nawet 20 cm długości oraz mocny dziób – charakterystyczna krzywizna tej broni pozwala Gryfom na zadawanie głębokich ran.
Samce są większe od samic, osiągają w kłębie 180 cm, ich partnerki zaś 150. Waga takiej bestii waha się między 250 a 300 kilogramami. Skrzydła u dorosłych osobników osiągają wielkość do 9 metrów po rozłożeniu. Po ziemi poruszają się szybko i zwinnie, jednak zdecydowanie preferują przebywanie w powietrzu. Czas lotu ogranicza się do 8 godzin bez obciążenia, a z nim do 6 godzin. Udźwig ciężarów dorosłego samca nie przekracza 150 kg.
¶ Występowanie i zwyczaje
Występują one wszędzie tam, gdzie znajdują się tereny górzyste, obfitujące w zwierzynę. Miejsca gniazdowania tych potężnych istot ciężko określić jednoznacznie, mimo, że są one znane. To trudno dostępne miejsca, groty lub jaskinie, gdzie co trzy lata budują nowe gniazdo z patyków, porzucając stare, aby nowa para mogła tam założyć swoją rodzinę.
Wyostrzony zmysł wzroku oraz mocna budowa ciała, czynią z nich świetnych łowców i groźnych przeciwników. Gryfy żywią się w większości zwierzyną leśną, tak grubą, jak i drobną. Jednak jeśli im się nadarzy okazja, nie gardzą trzodą i bydłem, chociaż zwykle unikają kontaktu z ludźmi. Większość swojego życia spędzają nieskore do tworzenia stad. Zmiana ta następuje w momencie znalezienia partnera, z którym wiążą się do końca życia. W okresie godowym łączą się w większe grupy, liczące dziesięć do dwunastu osobników, by chronić jaja i pisklęta. Panuje między nimi hierarchia, a prym zawsze wiedzie najstarsza samica, znająca najlepsze łowiska i tereny na wychowanie młodych. W jednym lęgu samica składa przeciętnie trzy jaja, z których po miesiącu wysiadywania wykluwają się młode. Małe Gryfy przez pierwsze pół roku są uzależnione od rodziców – ich skrzydła są słabo wykształcone i niezdolne do uniesienia ciężaru ciała zwierzęcia. Karmione od początku surowym mięsem szybko nabierają masy, a po około 3 miesiącach zaczynają ćwiczyć skrzydła i próbnie latać – zwykle na terenie gniazda. W tym okresie też najwięcej młodych ginie – najsłabsze osobniki, które nie są w stanie wywalczyć własnej porcji pokarmu lub też ich skrzydła rozwijają się nieprawidłowo. Pod opieką rodziców zostają jeszcze przez trzy lata, zdobywając doświadczenie i umiejętności niezbędne do przetrwania. Dopiero po opuszczeniu przez pisklęta gniazda, para przystępuje do nowych godów. Dorosłość osiągają w wieku lat siedmiu i wówczas rozpoczynają powolne poszukiwania partnera, z którym spędzą resztę życia – przeciętnie około czterdziestu do pięćdziesięciu lat.
Zdobycie i oswojenie młodego Gryfa wiąże się z dużym ryzykiem oraz trudnościami. Rodzice zaciekle i z uporem bronią pisklęcia, utrudniając zabranie potomstwa obcym. Najprościej jest ćwiczyć półroczne pisklę, które nie jest jeszcze wystarczająco silne, by atakować, a które uczy się szybko, jak też przywiązuje do swego opiekuna. Wykorzystywane są w armii, jako wierzchowce. Niespotykane jest by spotkać bestię z jeźdźcem na grzbiecie, który nie jest wojskowym.