Ziemnica to ożywione monstrum, martwe ciało, które tuż po śmierci poddane zostaje rytuałom Katedry Mistycznej. Jako materiału, prócz zamkniętej energii żywej istoty, nekromanta używa wyłącznie ciał ludzkich kobiet, które jako jedyne nadają się do stworzenia bestii. Jak na truposza przystało, skóra jest blada i zsiniała, choć zachowana w dość dobrym stanie. Całkowita przemiana w Ziemnicę, tuż po rytuale powstania, trwa kilka kolejnych godzin. Czarnoksiężnik zakopuje ożywione zwłoki i dopiero wtedy następuje całkowite przobrażenie monstrum. Ręce i nogi rozrastają się w długie na trzy metry macki, które przedzierają się przez warstwę usypanej ziemi. Dłonie i stopy zanikają, tworząc coś na kształt dziwacznych pnączy, wijących się niczym ramiona ośmiornicy. Ich długość nad powierzchnią gruntu sięga nawet dwóch metrów. Kolejna metamorfoza następuje pod ziemią, gdzie przebywa pozostała część ciała. Z jej pleców wyrastać zaczynają dziwaczne korzenie, kierujące swe końce w głąb ziemi. Gdy dotrą do żył trupiego jadu, dookoła Ziemnicy tworzy się coś na kształt błony, która tworzy swoisty, hermetyczny pęcherz. To nowy dom kreatury, miejsce jej wegetacji na kolejne wieki. Wnętrze pęcherza wypełnia bliżej niezbadany płyn w kolorze brudnej zieleni, śmierdzący zgnilizną rozkładającego się ciała. Badacze twierdzą, że są to rozpuszczone w trupim jadzie ciała ofiar ożywieńca.
Ziemnica jako twór magiczny ma określone miejsca występowania. Czarnoksiężnik wybiera najczęściej cmentarze i okolice zbiorowych kaźni, aby tam posadzić w ziemi swe sługi. Wybiera pobojowiska wielkich bitew i okolice swej siedziby, miejsca gdzie Ziemnica może się rozwijać i wegetować. Podstawą jej egzystencji jest trupi jad, powstający w procesach gnilnych większości organizmów. Monstrum poluje tylko nocą, wystawiając swe macki ponad ziemię. Wiją się pośród ziemi, okalając co tylko popadnie - drzewa, nagrobki, studnie czy nawet mury. Ziemnica oczekuje na swe ofiary, wabiąc je zapachem wydzielanej padliny. Ożywieniec atakuje wszystko co podejdzie, nawet większe i silniejsze stworzenia. Zdolność regeneracji macek daje ziemnicy komfort ich utraty. Nikt dokładnie nie wie w jaki sposób odrastają, choć przypuszcza się, że wpływ na to ma hermetyczny pęcherz zalany śmierdzącą cieczą. Odnowa utraconych odnóży odbywa się podczas dnia, gdy bestia ukrywa się przed promieniami słonecznymi. Swe ofiary, po wcześniejszym opętaniu mackami, wciąga do wnętrza ziemi, gdzie następuje ich powolny rozkład. Przypuszcza się, że zanim nastąpi zgon, nieszczęśnik żyje pod ziemią nawet kilka dni. W okresie trawienia Ziemnica nie poluje, a macki unieruchamiają ofiarę wewnątrz. Przez nekromantów kreatura używana jest jako strażnik ich twierdz czy siedzib. Potężni nekromanci tworzą w ten sposób pułapki dla niechcianych i natarczywych gości próbujących zakłócić ich spokój. Inni lokują swe rytualne dzieła na cmentarzach, gdzie nietrudno o trupi jad jak i przyszłe ofiary. Ubicie ziemnicy, zwłaszcza nocą, wydaje się bardzo trudnym zleceniem. Aby unicestwić monstrum należy znaleźć sposób na przebicie pęcherza, który tkwi blisko metr pod ziemią choć i to nie daje gwarancji powodzenia. Nikt dokładnie nie zna liczby ziemnic jakie zamieszkują krainę Fallathanu, a biorąc pod uwagę liczbę czarnoksiężników jacy oddawali martwe ciała rytuałom, mogą ich być tysiące. Kreatury nie mogą się rozmnażać, choć śmierć stwórcy wcale nie kończy ich żywota. Są zmorami grabarzy i stworzeń padlinożernych, czyhając w mroku na moment, aby zaatakować. W wierzeniach wielu ras są uosobieniem zła, jakie drzemią w ciele ludzkiej kobiety. Wielu uważa, że przemiana w ziemnice spotyka niewierne żony, jako karę za zdradę podczas ich życia.