Najwyraźniejszą cechą Zielonych Smoków jest silnie rozbudowana szczęka i wysoki, długi grzebień, zaczynający się między oczami, a kończący na końcu smoczego kręgosłupa. Swą największą wysokość uzyskuje on tuż za czaszką stworzenia, a tworzą go ostre i wysokie wypustki kostne, po połowy swej długości połączone delikatną skórną błoną. Nie tylko udrapieżnia on Smoka, lecz również optycznie zwiększa jego wysokość, co ma znaczenie przy walkach z innymi przedstawicielami tego gatunku. Zielony Smok nie ma uszu (przynajmniej nie takich, jakie mają koty lub Smoki Czerwone), lecz otwory uszne, przykryte dla ochrony płatem wytrzymałej, smoczej skóry. Płaty te biegną zresztą poziomo wzdłuż całej szyi Smoka, zachodząc na siebie, by w miejscu barków zmienić się już całkowicie w smocze łuski. Zarówno podbródek, jak i linia szczęki Zielonego Smoka wprost zarośnięte są niewielkimi kolcami, nadającymi mu złowieszczy wygląd i chroniącymi go przez atakami wymierzonymi w miękką błonę podgardla. Nozdrza smoka umiejscowione są wysoko, przy końcu nosa zwierzęcia, a jego długie i ostre zęby wystają z paszczy nawet wtedy, kiedy jest ona zamknięta. Zielonemu Smokowi zawsze towarzyszy zapach chloru i krwi.
Mały Zielony Smok na maleńkie i bardzo ciemne – niemal czarne – łuski, które wraz z wiekiem zwiększają się i jaśnieją, przybierając wszelkie tonacje zieleni: od jasnej oliwki, po soczysty szmaragd. Taka tonacja pomaga tym stworzeniom skryć się w lesie, gdzie zwykle polują. Nogi i szyja Zielonego Smoka są nieproporcjonalnie większe od reszty jego ciała; większe od wszystkich innych narządów jego smoczych braci. Kiedy stoi na wszystkich czterech kończynach, jego ciało prawie ośmiokrotnie przewyższa ciało człowieka, co pozwala mu z łatwością przedzierać się przez leśny gąszcz i zwalone, wiekowe drzewa. Smocza szyja jest dłuższa od wszystkich innych części ciała Smoka (dłuższa nawet od ogona), dzięki czemu dorosłe osobniki mogą bez zbytniego wysiłku spoglądać na drzewa znad ich koron bez konieczności wzbijania się w powietrze. Skrzydła Smoka mają dziwny, lekko cętkowany wzór, ciemniejszy na szkielecie narządu, a jaśniejszy przy krawędziach. Kości, wyrastające poza szkielet skrzydeł są długie – dochodzące nawet to pół metra długości – i zakończone ostrymi szponami, które – właściwie użyte – są w stanie rozpołowić dorosłego człowieka. Błona, tworząca siłę nośną skrzydeł, łączy jedynie elementy szkieletu narządu oraz przytwierdza go do ciała Smoka. Łapy Smoka wyposażone są w długie – ponad 40-centymetrowe – pazury; każda łapa ma ich trzy, przy czym przednie odnóża posiadają jeden dodatkowy - przeciwstawny – który pomaga im chwycić się podłoża np. skarpy, czy krawędzi urwiska.
Zielone Smoki są wyjątkowo drapieżnymi, agresywnymi i przebiegłymi przedstawicielami swego Smoczego gatunku. Spotkać je można jedynie w lasach, w których zielony kolor ich łusek pomaga im wtopić się w tło i gdzie budują swe leża. Zdarzają się przypadki, kiedy Zielonego Smoka spotykano w podziemiach lub starych ruinach, jednak bestie te nie czują się w nich zbyt dobrze i wolą otwarte, leśne przestrzenie od ciasnych i ograniczonych jaskiń, czy katakumb.
Smoki te potrafią współpracować z innymi bestiami (Gryfy lub inne Smoki). Z ich pomocą terroryzuje całe podległe mu terytorium, niejednokrotnie powiększając je o coraz to nowe połacie ziemi. Współpracę taką opłaca ochroną, jaką jest w stanie zapewnić swoim słabszym podopiecznym, którzy – jeśli zdolni się do przeżycia częstych napadów gniewu Smoka – z czasem stają się od niego całkowicie zależni i do końca swych dni „służą” Smokowi, patrolując jego terytorium lub polując za niego. Smoki te zakładają swoje leża na klifach, ostrych graniach gór lub po prostu w niedostępnym, odludnym miejscu. Często zdarza się, że ich leża znajdują się w ukrytych nadziemnych jaskiniach lub za spadającym wodospadem, czy w pobliżu jeziora. W tym aspekcie podobne są do Smoków Czarnych, z którymi często konkurują o terytoria i nawet, jeśli nie uda im się wygrać z nimi pojedynku, nie omieszkają wrócić – nawet po 10 latach – by ponownie walczyć ze swym przeciwnikiem.
Zielony Smok regularnie przemierza swe terytorium i sprawdza, czy w żadnym miejscu nie zostało ono naruszone. Oprócz typowo praktycznej strony tych działań, Smok ten ma wtedy okazję do pokazania swej siły i majestatu. Dodać należy, że zwierzę to znane jest z tego, iż zjada wszystko, co znajdzie się w zasięgu jego wzroku (jeśli tylko jest dostatecznie głodny), jak na przykład młode drzewa lub przypadkowych wędrowców. Okres godowy przebiega wśród tych Smoków łagodnie, a połączona para przez wiele lat żyje i wychowuje potomstwo wspólnie. Dopiero, kiedy młode wkroczą w okres dojrzałości, są brutalnie przepędzane z terytorium rodziców razem z młodszym rodzicem. Jeśli oba Smoki-rodzice są w tym samym wieku, dzielą między siebie posiadane ziemie.