Wilk szablasty to daleki kuzyn fallathańskiego wilka, choć jest większym i groźniejszym drapieżnikiem. Dorosły osobnik, zwłaszcza samiec, osiąga rozmiary konia, ważąc nawet do pół tony. Samice są gabarytowo mniejsze. Bestia charakteryzuje się smolistym ubarwieniem i gęstym futrem w górnych partiach cielska. Swą nazwę zawdzięcza długim kłom, osiągającym nawet pół metra długości. W odróżnieniu od wilków, posiada krótsze i bardziej masywne cielsko, kończyny są dłuższe, a łapy szerokie, uzbrojone w solidne szpony. Otwarta paszcza jest tak wielka, że potrafiłaby połknąć w całości owcę. Łeb i tułów stanowią jakby jeden monolit, a krwisto czerwone ślepia, błyszczą niczym ogniki w ciemnościach. Ogon nie jest tak dostojny jak u zwykłego wilka, krótki i lekko porośnięty sierścią. Masywne i dłuższe tylne kończyny pozwalają bestii na oddawanie sporych susów, zwłaszcza w kulminacyjnych momentach polowań. Szable, czyli górne kły, rosną całe życie, a im osobnik starszy, tym są dłuższe.
Wilk szablasty pierwotnie występuje w dzikich puszczach górskich bądź nizinnych borach. Jako że należy do grona nocnych drapieżników, za dnia ukrywa się w głębokich norach. Największe znane populacje tych bestii spotkać można w bezkresnych lasach i puszczach. Poza okresem rozrodczym żyje w watahach liczących do sześciu osobników. Samce i samica łączą się w pary na całe życie. Gdy jeden z partnerów ginie, drugi nie opuszcza watahy, jednak pozostaje samotnikiem. Ruja zazwyczaj ma miejsce latem, a szczeniaki rodzą się po ośmiu miesiącach ciąży, pozostając ślepe przez około miesiąc. Całą wataha chroni i uczy młode wilki wszystkiego co potrzebne, aby przetrwać w puszczy. Głęboka nora ma kilka wylotów, a korytarze prowadzą do wspólnego legowiska.
Wilki szablaste widzą bardzo dobrze w ciemnościach, a ich węch i słuch są bardzo wrażliwe. Drapieżniki są świetnymi tropicielami, a woń posoki wyczuwają na odległość nawet kilometra. Polowania polegają na osaczeniu ofiary i wspólnym, zgranym ataku ze wszystkich kierunków. Długie kły i mocne szczęki rozszarpują cielsko. Bestia jest szybsza od zwykłego wilka, potrafi też wykonać olbrzymi skok, aby dopaść i powalić swym ciężarem upatrzoną zdobycz. Mniejsze kąski połyka w całości Wygłodniałe bestie nie odpuszczą nawet większym i silniejszym drapieżnikom, zwłaszcza gdy oponent jest zraniony. Znane są przypadki ataków na karawany kupieckie, łowców czy przypadkowych podróżników zagubionych w ciemnościach puszczy. Chłopi i pasterze są świadkami rzezi na stadach bydła i owiec, które są łatwym celem dla szablastych. Kły monstrum to trofeum godne każdego myśliwego czy zabójcy potworów, choć trzeba się liczyć z tym, że trudno spotkać pojedyncze osobniki, a walka z watahą nie należy do łatwych. Stosunek wilka szablastego do wilkołaków wydaje się być neutralny. Monstrum nie atakuje ich, choć trudno liczyć na wsparcie z ich strony. Inaczej ma się sytuacja jeśli chodzi o mniejszych i słabszych wilczych kuzynów, którzy przez wilki szablaste traktowani są jak intruzi. Pozostaje im ucieczka i opuszczenie rewirów opanowanych przez wyżej stojące w hierarchii potworów wilki szablaste.