Wilk to zwierzę z rodziny psowatych i postacią przypomina długonogiego, dużego psa. Jego długość ciała wynosi 1,15 metrów (choć może być większa do 1,5 m), nie licząc długości ogona, który mierzy około 45 cm. Wysokość w kłębie osiąga 85 cm, ciężar zaś 35-60 kg. Oczy zwierzęcia są usadzone ukośnie, blisko siebie, tak jak uszy znajdujące się na górze łba, które mają ograniczone pole ruchu. Służą im do wyłapywania wszelkich bliskich i dalekich dźwięków. Całe zwierzę jest pokryte futrem zwykle jednolitej barwy. Bywają wilki o maści czarnej, brązowej, szarej lub białej, a nawet mieszanej (czasami występują mieszanki dwóch kolorów).
Futro na głowie i kończynach jest znacznie krótsze niż na tułowiu i ogonie, co zapewnia im ochronę przed chłodem w zimowe dni. Pysk jest wydłużony, z czarnym noskiem na samym końcu. Wyposażony jest w rzędy ostrych i niebezpiecznych zębisk, które zazwyczaj służą do rozrywania mięsa. Nie jest to jedyna broń psowatych. Wilki, podobnie jak inni przedstawiciele tego gatunku, posiadają standardowo wysuwane pazury, które zdobią każdą z ich czterech łap.
Zwierzęta te można spotkać na terenach zalesionych, z łatwym dostępem do wody pitnej i zwierzyny, jak i bagiennych takich jak mokradła. Cenią sobie spokój i ciszę, dlatego w okolicy dużych miast ich się nie spotyka. Wilki są istotami stadnymi, tworzą watahy składających się z 5 do 15 członków, w których panuje ściśle ustalona hierarchia. Zdarzają się jednak osobniki, które żyją samotnie z dala od jakiejkolwiek watahy. Tereny wilków obejmują ogromne obszary liczone w kilkunastu hektarach. Przeważnie są spotykane w nocy, wtedy polują i przemieszczają się po swoim królestwie w poszukiwaniu legowisk i poidła. Te psowate nader wszystko cenią sobie współpracę w stadzie, w czasie polowań i nie tylko. W watahach para czołowych członków stada (para alfa) odpowiedzialna jest za prawidłowy przyrost naturalny, ale także kieruje i sprawuje rządy. Miot wilków liczy od 4 do 8 osobników w okresie wiosennym, najczęściej pod koniec wiosny, gdy na świat przychodzi dużo zwierzyny. Wilczki zaś osiągają samodzielność po 11 miesiącach od urodzenia i zaczynają się ćwiczyć poprzez różne zabawy z innymi członkami stada w polowaniu i zabijaniu. Dojrzałość płciową osiągają po okresie 22 miesięcy. Wilki mają bardzo skomplikowany system porozumiewania się, dużą rolę odgrywa mowa ciała, ale także różnorodne odgłosy (szczekanie i wycie).
Drapieżnik na dobra zagościł w kulturze i obyczajach ras inteligentnych, często urastając do symbolu krwiożerczej bestii. Podziwiano ich organizację, zajadłość i wytrwałość, a wśród plemion barbarzyńskich, wilk do dziś jest odzwierciedleniem odwagi. Jego skóry zdobią nie tylko ciała wojowników ale i szamanów, co świadczy o mistycznym traktowaniu monstra. Pazury i kły są częstymi ozdobami zbroi, ubrań, broni czy amuletów. Wiele ras udomowiło wilka fallathańskiego, korzystając z jego walorów i umiejętności podczas wojny i pokoju.