Taher sylwetką przypomina typowe zwierzę kopytne. Nie zdarzają się osobniki niższe niż 155 cm w kłębie. Pokryte są krótką, gęstą sierścią, zaskakująco odporną na niskie temperatury. Maść zawsze lekko pręgowana, występuje w odcieniach szarości, czasami z nutą brązu. Rzadko zdarzają się osobniki białe. Jedynymi odmianami są jaśniejsze plamy na pysku oraz obwódki nad racicami. Ma mocny, dobrze umięśniony tułów, silne nogi zakończone dużymi racicami, o ząbkowanej podeszwie, pozwalającej na utrzymanie równowagi na śliskiej powierzchni. Budowa racic pozwala także na uniknięcie nadmiernego zapadania się w śniegu. Wokół raciczek znajdują się szczotki. Krótka grzywa zaczyna się na połowie grzbietu i ciągnie się przez potężną, wygiętą w łuk szyję, po czoło, skąd wyrastają rogi zwierzęcia. Rosnące równolegle do grzbietu poroże występuje zarówno u samców, jak i samic. Rogi samców sięgają nawet metra, rozgałęziając się od trzech do pięciu razy, rogi samic natomiast dorastają 2/3 tej długości i nie mają odnóg. Po złamaniu, co zdarza się dość często, odrastają one do pierwotnego kształtu. Ułamane u nasady poroże potrzebuje pięciu miesięcy do całkowitego odrośnięcia. Po obu jego stronach znajdują się spore, ruchliwe uszy. Łeb jest dość duży o garbonosym profilu, mocnej żuchwie, dużych nozdrzach i siwiejącej z wiekiem bródce. W paszczy znajdują się typowe dla zwierząt wszystkożernych zęby. Oczy skierowane są do przodu, bardzo często skryte za trzecią powieką o jasnej barwie, chroniącą przed światłem odbijanym przez śnieg. Porośnięty gęstym włosiem, miotłowaty ogon stanowi połowę długości całego ciała. Zwierzę ma bardzo mocny szkielet, co sprawia, że w czasie szarży potrafią uderzyć z niespotykaną siłą, porównywalnej do uderzenia tarana, bez uszczerbku na własnym zdrowiu. Często jednak od tego ciosu łamią sobie rogi.
Występują wyłącznie na ziemiach Amarth. Spotkać je można zarówno w dolinach, jak i w wyższych partiach gór, bowiem bez trudu poruszają się na ciężkich trasach. Należy w tym miejscu wspomnieć o specyficznym zachowaniu tych zwierząt podczas podróży. Przy użyciu swych ogonów, które zwykle pełnią rolę także obronną, zacierają swoje ślady.
Tahery są wszystkożerne: jedzą zarówno niższą roślinność, porosty, grzyby i owady, a nawet jaja ptaków. Preferują jednak posiłki mięsne jak drobna zwierzyna, ale też nie pogardzą padliną. Zdarza się także, że urządzają polowania na większą zdobycz. Czasami wystarczy jedna zabójcza szarża, czasami zaś zdają się bawić polowaniem: uderzają ofiarę rogami, kopią, gryzą i nie pozwalając jej odpocząć ani się pożywić, ścigają oraz dręczą tak długo, aż padnie z wycieńczenia i od licznych obrażeń. W obliczu zagrożenia najpierw warczą, potem obnażają zęby, przybierając bojową pozę, następnie atakują. Uciekają jedynie w ostateczności, przy znaczącej przewadze wroga.
Stada składają się z 5-9 osobników, czasami jednak się zdarza, że kilka stad łączy się w jedną większą grupę. Kierowane są przez najstarszą samicę. Gody odbywają się raz do roku, na przełomie Kahala i Webali. Zwierzęta urządzają wyścig wśród skał, które wygrywają najszybsze i najbardziej wytrzymałe lub najsprytniejsze samce. Po 10 miesiącach rodzi się od 2-3 młodych. Rozmiary dorosłego osobnika osiągają dopiero po 4 latach i wówczas dopiero zaczyna im rosnąć poroże. Jako obiekt polowań Taher jest ciężkim przeciwnikiem. Jego skóra stanowi wartościową zdobycz, bowiem po wyprawieniu znacząco izoluje od zimna. Poroża i kości używa się w jubilerstwie oraz zdobnictwie. Zaś mięso smakuje w wyjątkowy sposób.
Tahery dość łatwo się oswajają i są częstym wierzchowcem.. Z uwagi na długi ogon zupełnie nie nadają się do zaprzęgu. Warunkiem jest traktowanie go po dobroci. Wyróżnia je znacząca odporność, duży udźwig oraz niska płochliwość. Łatwo znoszą towarzystwo zwierząt innych gatunków. Jedynym ograniczeniem przy hodowli pod siodło jest konieczność przycinania poroża.
Uroki wszystkożerności – Tahery zjeść mogą wszystko, wliczając to także rośliny trujące dla innych zwierząt. Najbardziej jednak gustują w mięsie, nawet jeśli jest niebyt świeże, bez lęku przed chorobami.
Lodowy wędrowiec – Taher jest zwierzęciem perfekcyjnie dostosowanym do warunków, w których żyje. Odporny na zimno bez trudu porusza się zarówno w głębokim śniegu, jak i po oblodzonych skałach.
Długodystansowiec – zwierzę sprawia wrażenie niezmordowanego. Potrafi wędrować całymi dniami bez oznak zmęczenia, wielogodzinny bieg też nie stanowi dla nich problemu.
Niezwykły węch – wrażliwy węch pozwala na odnalezienie pokarmu nawet pod grubą warstwą śniegu oraz na wyczucie zapachu krwi lub padliny z odległości kilometra
Zimnolubny – zwierzę w wysokich temperaturach zaczyna się szybko męczyć
Uparciuch – Tahera nie da się tresować siłowo, ani w ten sposób zmusić go do czegoś wbrew jego woli. Zapamiętuje wszelkie krzywdy, jakich się wobec niego dopuściło. W obecności swego „wroga” robi się agresywny. W niektórych przypadkach przenosi swą wrogość na większe grupy jak rasa czy płeć. Będzie współpracował jedynie z osobami, którym zaufa.
Poziom: 40