Ryś Fallathański należy do bestii z rodziny kotowatych. Długość ciała, wraz z ogonem dochodzi u najstarszych osobników nawet do dwóch metrów, a ich waga nie przekracza pięćdziesięciu kilogramów. Bestia charakteryzuje się krępym cielskiem osadzonym na czterech masywnych, silnych łapach i dość krótkim ogonem. Kończyny są stosunkowo krótkie, uzbrojone w wysuwane pazury. Ułatwiają rysiowi nie tylko pochwycenie ofiary, ale przydatne są w drzewnej wspinaczce, podchodach i do pozostawiania znaków swej obecnosci na korze drzew. Głowa okrągła o niewielkiej paszczy, a szczęki uzbrojone w ostre, choć krótkie kły. Pozostała część uzębienia służy do rozdrabniania pokarmu. Rzędy wibrysów po prawej i lewej stronie nosa przypominają pokaźne wąsy.
Ryś fallathański ma krótkie, szpiczaste uszy zakończone frędzelkami włosów, dzięki którym jego słuch jest dużo lepszy względem innych kocich pobratymców. Futro jest doskonale przystosowane zarówno do wysokich jak i bardzo niskich temperatur, w tym także do przebywania na śniegu. Oczy tego kota są duże, najczęściej o barwie szaro-zielonej lub złotawej. Samce wyglądem różnią się od samic dorodnymi bokobrodami, które świadczą o wiekowości osobnika. Bestia dożywa maksymalnie trzydziestu lat. Umaszczenie sierści mieni się w kolorach jasno-brązowych, zdobione wzorami ciemnych plamek. Dźwięki, jakie wydaje, podobne są do głosu kota, jednak jego głos jest bardziej donośny i przy tym lekko ochrypnięty.
Ryś fallathański to licznie występujący drapieżnik, który pojawił się w krainie wraz z jej powstaniem. Występują w rozległych lasach iglastych lub mieszanych krainy. Osiedla się na nizinach, wyżynach, a nawet w górach (maksymalnie do 2000 m.n.p). Spotkać go można pośród trzęsawisk, w rejonach suchych czy kamienistych, pokrytych zaroślami i na półpustyniach. Bestia prowadzi nocny tryb życia, choć zimą aktywna jest też za dnia. Większość czasu spędza na polowaniu i patrolowaniu swego terytorium. Bez trudu porusza się nie tylko w blasku Luminusa, lecz także w kompletnych ciemnościach. Żeby dostrzec w takich warunkach swą ofiarę, ryś potrzebuje sześć razy mniej światła niż człowiek. Jego oczy pod siatkówką mają specjalną błonę (działa ona jak lustro, silnie odbijając światło). W ciemnościach, gdy ryś patrzy wprost przed siebie, jego oczy połyskują niczym szklane kuleczki (potrafi wypatrzyć mysz z odległości nawet 100 metrów).
Drapieżnik ma bardzo dobry słuch, wzrok, zmysł dotyku i przeciętny węch. Swój doskonały słuch zawdzięcza gęstej sierści po bokach głowy i wystającym z uszu pędzelkom włosów, które skupiają i potęgują najcichsze dźwięki. Chociaż sprawia wrażenie niezgrabnego i ociężałego, jest szybkim, zwinnym kotem o bardzo dobrym refleksie. Bez żadnych problemów wspina się na wysokie drzewa, potrafi chwytać w locie ptaki, wykonując przy tym wielometrowy skok (nawet z miejsca). Mniejsze ofiary przyciska masą swego cielska do ziemi, zabijając ugryzieniem w kark lub dusząc je. Polowanie to bezszelestne podchody, które decydują o sukcesie. Ryś jest krótkodystansowcem i dość szybko się męczy. W związku z tym nigdy nie goni swojej zdobyczy dalej niż na odległość 20 metrów. Potrafi schwytać i zabić o wiele większe od siebie stworzenia (jeleń a nawet łoś). W obronie własnej lub młodych może zaatakować nawet wilka czy niedźwiedzia.
Jest przy tym prawdziwym indywidualistą samotnikiem, a w swoim zachowaniu nie liczy się z nikim ani z niczym. Pośród łowców widziany jest jako odważny, czasem szalony i nieprzewidywalny drapieżnik. Jak każdy szanujący się kot, ryś bardzo dba o czystość swego ciała. Długie i staranne zabiegi higieniczne przeprowadza co najmniej kilka razy dziennie. Oczywiście nie przepada za wodą, ale gdy z jakiś względów się w niej znajdzie, zasługuje na miano znakomitego pływaka. Jest także wielkim śpiochem, a lwią część dnia spędza na odpoczynku. Okres godowy przypada na koniec lutego, trwając przeważnie dwa tygodnie. Samce i samice nawołują się wzajemnie o zmroku i nocą. Samica wydaje na świat kocięta raz w roku, najczęściej w maju lub czerwcu. Młodych jest od dwóch do czterech kociąt. Są ślepe i zupełnie bezbronne, ukryte w jaskiniach, ziemnych norach czy skalnych rumowiskach. Matka sama je karmi i wychowuje, ucząc przetrwania w puszczy od podstaw.
Ryś odżywia się upolowanym przez siebie mięsem, choć zdarza się że zjada padlinę. W ekstremalnej sytuacji zdarza się rysiowi polować na tak niewielkie stworzenia jak płazy i owady, które są w stanie zaspokoić jego największy głód. Dietę urozmaicają owoce, a nawet trawa. Upolowaną zdobycz, po uprzednim zaspokojeniu pierwszego głodu, zakopuje lub maskuje liśćmi i suchą trawą (czasem śniegiem). Do ukrytego jadła wraca tak długo, aż pozostanie z niej tylko obgryziony szkielet. Ryś od wieków był inspiracją dla bardów i bajarzy jako bohater bajek i legend. Udomowienie go nie jest trudne i skomplikowane. Uwielbia, podobnie jak koty domowe, pieszczoty choć trzeba liczyć się z jego indywidualizmem.
Poziom: 18