Czarne ubarwienie i gładka powierzchnia skóry zapewnia dobre maskowanie na terenie, gdzie występuje. Na odwłoku umieszczona jest charakterystyczna czerwona plama a jej kształt jest znakiem szczególnym przy odróżnianiu płci stworzenia. U samca owe znamię jest raczej bezkształtne, zaś u samicy przybiera formę klepsydry. Odnóża długie i zakończone dwoma pazurami zapewniają doskonałą przyczepność do podłoża. Tułów Pajęczej Wiedźmy wielkością przypomina korpus rosłego wojownika i jest ubarwiony dokładnie tak samo, jak reszta ciała. Kłamem jest, by spodnia część ciała Pajęczej Wiedźmy miała kolor odmienny od jej wierzchniej części, lecz niewielu śmiałków pożyło na tyle długo, po spotkaniu, by tą wiedzę przekazać.
Jej główną bronią w starciu z potencjalną ofiarą i tajemnicą jej sukcesu są szczęko-czułki umiejscowione w przedniej części tułowia i jak sama nazwa wskazuje kończą się potężnymi szczekami zdolnymi miażdżyć nawet płytowe pancerze. Szczęko-czułki składają się z dwóch par odnóży o podobnej długości, jednak odmiennej budowie i funkcji. Zewnętrzna para -słabiej umięśniona i o raczej drobnej budowie - służy do badania terenu i pomaga przy przemieszczaniu się w niemal całkowitych ciemnościach. Bogato unerwiona stanowi doskonały narząd dotyku. Pokrywające je drobne włoski odbierają najlżejsze ruchy powietrza, co umożliwia precyzyjne namierzenie ofiary. Wewnętrzna para, silnie umięśniona, służy do przytrzymywania zdobyczy. Zakończona jest kolcami jadowymi i stanowi zabójczą broń Pajęczej Wiedźmy, a zarazem jedną z głównych broni w jej „arsenale”. Umiejscowione zaraz nad szczękami oczy również są niemal doskonale przystosowane do życia w mroku. Składają się one z trzech par. Jednej umiejscowionej centralnie i zdecydowanie większej od pozostałych oraz dwóch pomocniczych, umiejscowionych symetrycznie po bokach. Układ taki zapewnia drapieżnikowi ponad 180 stopniowy kąt widzenia.
Dorosłe osobniki dorastają do wysokości 3 – 3,5 metra, lecz największych osobników nigdy nie odnaleziono ani nie zbadano (jedynym dowodem ich istnienia są odnalezione szczątki ludzkie, noszące znamiona ataku osobników o znacznie większych rozmiarach oraz toksyny, które spowodowały śmierć człowieka, a były o wiele silniejsze od poznanych wcześniej u innych osobników. Wyprawy w poszukiwaniu tych osobników nigdy nie powróciły). Całkowity rozstaw nóg kształtuje się na 9 – 10 metrów w zależności od wieku potwora.
Pajęcza Wiedźma zamieszkuje jaskinie i groty usytuowane w pobliżu rozlewisk wodnych oraz bagien. Na co dzień kryje się przed słońcem, gdyż oczy tego stworzenia nie posiadają powiek i są narażone na działanie promieni słonecznych. W pary łączy się jedynie na czas godów, które kończą się w 80% śmiercią samca. Samica jaja składa w kokonie (w ilości od 20 do kilkuset sztuk) na tym kończąc swe instynkty rodzicielskie. Nie opiekuje się młodymi, więc muszą one być od swych pierwszych minut życia przystosowane do samodzielnego zdobywania pokarmu.
Pajęcza Wiedźma nie jest stworzeniem stadnym, przez co jej młode zaraz po wykluciu z jaj i opuszczenia ochronnego kokonu są narażone na śmierć z „rąk” własnej matki. Młode osobniki dla ochrony łączą się w „stada” dla zachowania bezpieczeństwa, lecz szybki wzrost powoduje krótkotrwałość tego procesu, co spowodowane jest brakiem dostatecznej ilości pożywienia. Dorosły osobnik nie żyje jednak samotnie. Łączy się w ogromne kolonie z innymi niezwykle podobnymi do niej stworzeniami – arachnidami.
Wielkość Pajęczej Wiedźmy i jej usposobienie stanowi doskonałą ochronę dla znacznie mniejszych arachnidów (pomimo, iż bardzo często dochodzi z jej strony do zabijania tych mniejszych, czy nawet do zjedzenia przez nią połowy koloni w czasach głodu), arachnidy zaś, jako stworzenia plotące pajęczyny, znacznie ułatwiają polowanie same żywiąc się „resztkami z pańskiego stołu”.
Poziom: 95