Padliniec swym wyglądem pod wieloma względami przypomina żyrafę z sępim łbem i wielkimi, błoniastymi skrzydłami. Cielsko pokrywa skóra o krótkim włosiu, mieniąca się piaskowo-brązowym odcieniem, zdobiona nieregularnymi plamami. Sępia głowa pozbawiona jest sierści, uzbrojona w haczykowaty dziób, dzięki któremu bestia potrafi przedrzeć się przez twardą i wytrzymałą skórę ofiar.
Padliniec, wraz z szyją, tułowiem i zakończonym bujnym frędzlem ogonem, osiąga nawet do 10 metrów długości. Błoniaste, rozłożyste, niemal przeźroczyste skrzydła, mogą przyjmować rozpiętość 12 metrów. Wyrastają w przedniej części tułowia bestii, wzmocnione szkieletem i mięśniami, przypominającymi dodatkową parę kończyn. Cztery nogi potwora, są długie i chude, niczym szczudła, zakończone niewielkimi, rogowymi pazurami. Na podbrzuszu, karku i szyi, widoczne są kolcowe odrosty, wyglądem przypominające grzebień. Monstrum waży niemal pół tony, dlatego też wzbicie się w powietrze tak dużej masy, potrzebuje sporego rozbiegu, zwłaszcza gdy Padliniec startuje z terenów płaskich.
Padliniec zamieszkuje pustynne i półpustynne obszary krainy. Swoje leża zakłada najczęściej w przyległych czy też sąsiadujących górach i głębokich kanionach, pośród trudno dostępnych, rozłożystych półek skalnych. Prowadzi dzienny tryb życia, patrolując z powietrza rozległe obszary pustyni w poszukiwaniu padliny. Łączy się w kilkunastoosobowe stada, na czele których stoi największy i najsilniejszy samiec. Pod jego czujnym okiem pozostaje kilka samic i młode osobniki. Okres godowy przypada raz na dwa lata, wczesną wiosną. Dominator podejmuję walkę z pretendentami do przywództwa nad samicami. Pod uwagę brane są gabaryty, rozpiętość skrzydeł, donośność skrzeczenia, fizyczna siła, umiejętność latania i odszukiwania padliny. Po selekcji i wyłonieniu nowego przywódcy, dochodzi do kilkunastodniowej kopulacji. Młode przychodzą na świat po ośmiu miesiącach a po około dwudziestu, gotowe są do samodzielnego latania. Samiec, ku niezadowoleniu samic, wypycha młode osobniki w przepaść, poddając je pierwszej i często ostatniej próbie latania. Po pięciu latach, młode osobniki stają się samodzielne i opuszczają stado.
Samice rozpoczynają poszukiwania nowych stad, aby w ten sposób zapobiec kazirodztwu. Samce prowadzą samotniczy tryb życia, czekając na okazję, aby przejąć władzę nad słabszym dominatorem. Padlińce mają bardzo wyostrzony zmysł węchu i potrafią zlokalizować smród padliny z odległości kilkunastu kilometrów. Bez problemu odszukują oazy, bogate w wodę pitną. Ci wytrawni padlinożercy, bardzo rzadko podejmują bezpośrednią walkę, chyba że w obronie, bądź próbie przejęcia pokarmu. Wolą krążyć wysoko nad swymi ofiarami, czekając aż pustynia wykona wyrok śmierci za nich.
W mentalności inteligentnych ras, Padliniec uważany jest za symbol wytrwałości. Jego pojawienie się na niebie, oznacza rychłą zgubę i śmierć, choć bardziej doświadczeni poszukiwacze przygód i ludy zamieszkujące pustynie, potrafią wykorzystać jego obecność aby obrać kierunek na oazę. Mało kto poluje na te bestie, gdyż charakteryzują się płochliwością, często czmychając w powietrze, gdzie z góry wolą obserwować i czekać na swoją okazję. Dość cenne jest futro, z którego wytwarza się elementy garderoby. Błoniaste skrzydła stosuje się do wyrobu namiotów i płacht.
Lokalizacja padliny - Padliniec ma bardzo dobrze wyostrzony zmysł węchu, potrafiąc zlokalizować rozkładające się ciała z odległości kilkunastu kilometrów.
Szybowanie - Padliniec potrafi wykorzystać wznoszące prądy powietrza podczas szybowania.
Wzbijanie się w powietrze na otwartej przestrzeni - Padliniec z racji swych gabarytów, potrzebuje dość długiego rozbiegu aby wzbić się w powietrze (bez problemów wzbija się, startując z półek skalnych).