¶ Opis wyglądu
Niedźwiedź Fallathański to dość często spotykana bestia osiągająca rozmiary do 3 metrów, gdy stanie na swych tylnych łapach. Jego waga może osiągnąć nawet tonę, w przypadku samic o wiele mniej. Monstra charakteryzuje krępa i masywna budowa cielska, a pod gęstym futrem ukryte są zwały twardych mięśni. Sierść niedźwiedzia przybiera ciemny odcień brązu, choć zdarzają się również jaśniejsze jednostki. Futro jest grube i zapewnia niedźwiedziowi ochronę przed zimnem, nawet na dużych wysokościach. Łeb niedźwiedzia jest spory w stosunku do jego gabarytów, a uzbrojona w ostre zęby paszcza, stanowi duże zagrożenie dla przeciętnego wojownika. Należy wspomnieć o niedźwiedzich szponach, które bez problemu rozrywają i rozdzierają większość dostępnych zbroi (poza płytową). Ogon jest krótki, prawie niewidoczny w gęstym i obfitym futrze. Niewielkie ślepia widzą dobrze w ciemnościach, a spory, najczęściej czarno ubarwiony, nos jest czułym punktem bestii.
¶ Występowanie i zwyczaje
Niedźwiedź Fallathański należy do gatunku dość powszechnie występującego, osiedla się w tundrze i odosobnionych obszarach górzystych, charakteryzujących się dużymi połaciami lasów mieszanych i obfitością pożywienia. Jego leżem są najczęściej jaskinie i sporej wielkości groty. Niedźwiedzie fallathańskie są zwierzętami wszystkożernymi. Żywią się roślinami, rybami, padliną, ptakami i ssakami, jak również innym pokarmem. Jednakże w trzech czwartych ich pożywienie składa się z korzonków, jagód i ziół. Jeśli zabraknie pożywienia i ich tereny łowieckie obejmą chłopskie farmy, nie odmówią sobie łatwego łupu w postaci bydła, kukurydzy, ziemniaków i innych roślin uprawnych. Przeklinany i tępiony przez bartników jako największy wróg uli. Bardzo zręcznie poluje na ryby pośród górskich potoków. Mimo swej sporej wagi i ociężałości jest dobrym pływakiem. W pełnym biegu rozwijają niebywałą prędkość 40km/h i są w stanie dogonić najszybszego sprintera.
Niedźwiedzie wiodą samotny tryb życia, wędrując po swoim terytorium od wiosny do jesieni. W miesiącach zimowych zapadają w sen zimowy, a ich leża znajdują się w pieczarach i wykopanych norach pod zwalonymi spróchniałymi drzewami. Podczas tego okresu wypoczynku wykorzystują zapasy tłuszczu, który gromadziły w okresie polowań. Podczas zimowej hibernacji spada temperatura ciała bestii, tętno zwalnia, a oddech staje się wolniejszy. Gdy nadchodzi okres godowy porzucają swój samotniczy tryb życia. Po ciąży, trwającej od sześciu do dziewięciu miesięcy, w gawrze rodzą się maksymalnie dwa niedźwiadki, które następnie są pielęgnowane przez matkę. Przez dwa lub trzy lata niedźwiedzica uczy młode wszystkiego, co będzie im potrzebne do tego, by przeżyć. Później muszą szukać własnego terytorium, skazane wyłącznie na to, co zdołały przyswoić.
Łowcy cenią zdartą z niedźwiedzia skórę, która jest bardzo cenionym surowcem w warsztatach krawców i kuśnierzy. Wykonane z niej futra należą do solidnych odzieży, chroniącej przed zimowymi mrozami. Szpony drapieżnika od wieków były symbolem odwagi i wojowniczości. Wykonuje się z nich talizmany, amulety, używane do zdobienia broni a nawet zbroi. Najprawdopodobniej bestie oswoiły krasnoludy, choć wielu twierdzi że to robota ludzi. Niedźwiedź fallathański spotykany jest pośród objazdowych cyrków i aren gladiatorskich.