Malauk to czteroręka bestia wyglądem przypominająca humanoida. Osiąga wysokość nawet do trzech metrów, poruszając się podobnie jak człowiek, na dwóch nogach. Cielsko jest bardziej przygarbione, a głowa bezpośrednio połączona z tułowiem. Monstrum charakteryzuje atletyczna budowa ciała, a skóra jest twardsza i grubsza niż u człowieka. Plecy i górną część głowy pokrywa zielonkowata łuska, tworząca odporny na broń sieczną pancerz. Tam też wyrastają dziwne czarne odnogi, przypominające grube i długie niemal na metr bicze. Monstrum uzbrojone jest w ostre zęby, a górne kły są wyraźnie przerośnięte. Z pyska często wycieka lepka i mleczna ślina, objaw popadnięcia w drapieżny szał. Malaucy posiadają cztery ręce, a ostre szpony na takiej samej ilości palców, służą jako broń sieczna podczas polowań czy pojedynków. Umięśnione i długie nogi to atut monstrum, aby szybko przemieszczać się na krótkich i długich dystansach. Ich zielone cielska są niemal nagie, pozbawione zupełnie owłosienia. Jedyny ubiór z jakiego korzystają to biodrowe przepaski, sporządzone najczęściej ze skór upolowanych zwierząt.
Spotkać ich można w górskich ostępach, pośród skalistych pustyń, w opuszczonych zamczyskach, podziemnych katakumbach czy zapomnianych piramidach. Wielu podróżników twierdzi, że zamieszkują życiodajne oazy, ukrywając się w głębokich studniach, aby nocą atakować odpoczywające karawany.
Formują się w kilkunastoosobowych klanach, na czele których stoi najsilniejszy samiec. To on decyduje kiedy i gdzie nastąpi polowanie, zapładnia samice i udowadnia pozostałym swą dominację, często zabijając co słabsze osobniki. Te prymitywne monstra, stojące na pograniczu bestii a rasy inteligentnej są niebywale krwiożerczymi i okrutnymi drapieżnikami. Zabijają nie tylko aby przeżyć, ale i dla czystej przyjemności. Związane jest to z szałem berserkera w jaki popadają na dość długi okres czasu. W tym stanie malaucy są nieobliczalni i trudni do pokonania, zwłaszcza że jedyne co zatrzymuje ich wojownicze zapędy to śmierć. Nie stronią od kanibalizmu i padlinożerstwa. Za dnia ukrywają się w jaskiniach, opuszczonych budowlach czy wykopanych własnoręcznie norach. Porozumiewają się za pomocą prymitywnych gestów, pomruków i warczeń, określających ich nastrój. Polują wyłącznie nocą, formując się w kilkuosobowe stado. Okrążają ofiarę, po czym wykorzystując swą szybkość starają się ją powalić wspólnymi siłami. Są niebywale silni, a cztery ręce ułatwiają im unieruchomienie wroga. Potrafią wykorzystywać jako broń kamienne maczugi i spore głazy, którymi uśmiercają nieszczęśników. Nie obawiając się ras inteligentnych, sieją postrach na szlakach kupieckich. Mają dziwną manię odcinania głów i kolekcjonowania czaszek. Oczywiście wcześniej wszystko zostaje zjedzone, a czyste już trofeum spoczywa wewnątrz legowisk malauków. Nie ma tu prywaty, wszystko składane jest jako majątek wspólnoty. Walczą też pomiędzy sąsiadującymi klanami o dominację na danym terenie. Dożywają do stu lat, choć mało który osobnik osiąga tak sędziwy wiek. Gdy monstrum jest już stare, pada łupem krwiożerczych pobratymców, chyba że zdoła uciec, aby resztę żywota przetrwać w samotności jako padlinożerca.