Harpia jest stworzeniem, które łączy w sobie cechy zarówno ludzie, jak i ptasie. Górna część ich ciała, a więc głowa, ręce i tułów wyglądają, jak ludzkie. Natomiast reszta: nogi, stopy oraz wyrastające z pleców skrzydła, są typowo sępie. Z palców rąk wyrastają im ostre pazury, które wydłużają się, kiedy Harpia zostanie zdenerwowana. Ponieważ jej skórę pokrywają zarówno włosy, jak i pióra, ma ona spore problemy z zatrzymaniem ciepła, co skutkuje niemożnością zbyt długiego przebywania na dużych wysokościach (powyżej 150 m). Trójpalczaste łapy (spełniające rolę stóp) zakończone są ostrymi pazurami, które z łatwością przebijają się przez skórę człowieka. Przy odpowiednim ataku mogą przebić również ćwiekowaną zbroję. Nie zapewniają one jednak odpowiedniej stabilności, przez co Harpie praktycznie w ogóle nie biegają, podlatując co pewien czas. Mięśnie kręgosłupa są doskonale wykształcone, co zapewnia szybki i pewny lot oraz zwiększa wytrzymałość tych stworzeń. Odpowiednio ubrana Harpia (długi, obszerny płaszcz, zakrywający nogi i stopy oraz skrzydła na plecach) ma możliwość obcowania w towarzystwie ludzi, udając ludzką kobietę. Łatwo jest ją jednak zdemaskować, bowiem nie sposób ukryć jej ostrych zębów i upodobania do surowego mięsa.
Harpie upodobały sobie niedostępne ostępy skalne, usytuowane w pobliżu akwenów wodnych. Spotkać je można również w okolicy wysokich klifów, gdzie budują swe gniazda. Dość często zamieszkują obręby starych ruin lub podziemi. Nie jest do końca wiadome, w jaki sposób się rozmnażają, bowiem wszystkie dotychczas złapane oraz zaobserwowane osobniki były samicami. Istnieje możliwość, iż są obojnakami, które wytworzyły we własnym organizmie dodatkowy organ, odpowiedzialny za zapładnianie ich komórek jajowych. Trudno jest to jednak potwierdzić, gdyż przemieszczają się stadami, liczącymi nawet do 60 sztuk i zawsze atakują grupowo, przez co wyłowienie pojedynczego osobnika staje się wręcz niemożliwe. Harpie zabierają ciała swych poległych, które służą za posiłek dla pozostających w gniazdach młodych, nie marnując tym sposobem nawet grama mięsa. Stadem dowodzi despotyczna królowa, wybierana jako najsilniejsza samica w gnieździe. Jak każda Harpia ma słabość do wszelkiego rodzaju błyskotek, lecz z racji zajmowanego stanowiska, zabiera często zdobycze swym podwładnym. Zaatakowane, Harpie automatycznie wpadają w szał i z furią nacierają na napastnika. Każde spotkanie kończy się śmiercią, czy to Harpii, czy to napotkanej ofiary. Dość łatwo jest je wyczuć, gdyż zawsze towarzyszy im zapach ptasiego guana – są z reguły brudne i niechlujne. Nie dożywają dłużej, niż do 100 lat.
Poziom: 50