¶ Opis wyglądu
Stworzenie o niezwykłej urodzie, lecz również i szalenie niebezpieczne. Długi i zakrzywiony ku dołowi dziób, zdolny jest do kruszenia najtwardszych tarcz oraz szpony mogące z łatwością rozerwać ciało są głównymi atrybutami klasyfikującymi go, jako drapieżnika. Na głowie zaraz za oczami umieszczone są dwa rzędy długich piór, układających się w sposób znacznie ułatwiający wykonywanie nagłych zwrotów, jak również zmniejszające opory powietrza. Tułów ptaka jest raczej smukłej budowy i nie zachwyca niczym szczególnym. Ogromnej rozpiętości skrzydła, zakończone długimi lotkami, świadczą o możliwości uniesienia przez to stworzenie sporych ciężarów, jak również osiąganie ogromnych prędkości przy locie nurkowym. Tylne odnóża - długie i opierzone jedynie do połowy - zakończone są szponami uzbrojonymi w pazury o długości dochodzącej do 15 cm i służącymi głównie do przytrzymywania zdobyczy, lecz często używane również do ataku. Ogon stanowi niemal połowę długości ciała całego stworzenia. Jego budowa jest złożona z dwóch części. Pierwsza, umiejscowiona bliżej tułowia, składa się z krótszych i zdecydowanie szerszych piór, nakładających się na siebie. Tworzą one typowe dla ptaka stery. Drugą część stanowią węższe i niezwykle długie pióra. Ich zadaniem jest nie tyle ozdoba (choć w okresie godów maja one decydujący wpływ na dobór partnera przez samicę) ile nadanie ptakowi wizerunku o wiele większego, niż jest to w rzeczywistości. Kształt i budowa ogona znacznie ułatwia manewrowanie, zaś jego powierzchnia stanowi dodatkową siłę nośną, przez co może on latać niemal nie poświęcając energii na machanie skrzydłami – sposób ten sprzyja przemierzaniu dużych odległości. Od dzioba do ogona wielkość jego kształtuje się na 10 – 15 stóp (około 5 metrów), rozpiętość skrzydeł wynosi w przybliżeniu 30 stóp (około 9,5 - 10 metrów). Upierzenie feniksa jest najbardziej szczególną cechą, gdyż wszystkie jego pióra są w barwach płomieni - przede wszystkim szkarłatu, karmazynu, pomarańczy i żółci. Sprawiają one, że to boskie stworzenie wygląda, jakby płonęło żywym ogniem.
¶ Występowanie i zwyczaje
Zamieszkuje on najczęściej obszary górzyste i pagórki cechujące się dobrym nasłonecznieniem - ze szczególnym umiłowaniem wygasłych już wulkanów. W ostępach leśnych spotkać go można jedynie na dużych polanach w czasie polowań, choć preferuje w tym celu otwarte przestrzenie. Gniazda buduje na gołej skale w najwyżej wysuniętym punkcie na terenie swojego rewiru. Nie obawia się zbytnio innych drapieżników, dlatego też nie ukrywa zbytnio swego gniazda (wystarcza w zupełności utrudniony do niego dostęp spowodowany umiejscowieniem), lecz broni go zawzięcie w przypadku ataku czy prób kradzieży jaj lub uprowadzenia młodych. Wiedzie samotniczy tryb życia w pary łącząc się jedynie na okres godów. Samica składa zawsze tylko jedno jajo. Po wykluciu się pisklę dorasta bardzo szybko, by po kilku pierwszych miesiącach stać się samodzielne. Matka nie zajmuje się zbyt długo młodym i po krótkim okresie dzieciństwa traktować go zaczyna, jako potencjalnego przeciwnika, zmuszając do opuszczenia znanych mu już terenów łowieckich w poszukiwaniu własnych (do aktów kanibalizmu, czy zabicia młodych osobników nie dochodzi niemal nigdy). Feniks poluje na stworzenia parzystokopytne zamieszkujące tereny jego występowania. Nie gardzi również innymi dużymi ptakami. Nie darzy stworzeń człekokształtnych zbytnią sympatią ze względu na częste polowania na jego osobę spowodowane przesądami ludowymi o magicznych zdolnościach jego łez (leczenie ran i neutralizacja trucizn), lecz nie stanowią oni stałego miejsca w jego menu z powodu drobnej budowy ciała i niewielkiej ilości mięsa. Feniks jako ptak długowieczny obdarzony jest doskonałą pamięcią. Na obszarze swego terytorium zna usytuowanie niemal każdego głazu czy drzewa, z łatwością wiec wykryje działanie innego drapieżnika, czy szkodnika pustoszącego okolicę. Feniks nigdy nie zapomina i nie przebacza. Po śmierci dorosłego osobnika ciało jego obraca się w popiół, emanując ogromną ilością ciepła.