Czerw pustynny to sporych rozmiarów monstrum, które na pierwszy rzut oka, kształtem przypomina wyrośniętą i zmutowaną dżdżownicę. Jego długie i wijące się cielsko osiąga gigantyczną długość, która sięga nawet 15m. Jednak tak rzadkie osobniki spotkać można jedynie wewnątrz kontynentu, na rozległych i dziewiczych pustyniach. Ciało podzielone jest na kilkadziesiąt, widocznych segmentów. Na ich bokach widnieją jedynie niewielkie szczeciny, które kiedyś pewnie były odnóżami istoty. Jednak na drodze ewolucji czerw, drążąc podziemne korytarze w nierzadko twardym gruncie, narażony był na uszkodzenia wyrastających organów. Jest to widocznie pozostałość po licznych kończynach Nie posiada on żadnych czułków, czy większych wyrostów. Jego czerwona skóra wytwarza fosforyzujący śluz, który w czasie poruszania zmniejsza tarcie, ułatwia przesuwanie się między ziarnami piasku, chroni przed uszkodzeniem i wysuszeniem, a dzięki niemu świecą w ciemności. Światło nie dociera w głąb pustynnego piasku, więc czerw w nim żyjący nie posiada narządów wzroku. Ze względu na ryjący tryb życia mają przód ciała zwężony i stożkowo zaostrzony. Na tym ostatnim segmencie znajduje się otwór gębowy istoty, który po otwarciu, ukazuje ohydne, biało-krwiste wnętrze widoczne są chitynowe szczęki, uzbrojone w rzędy ostrych zębów. Po otwarciu paszczy czerw dysponuje jeszcze trzema, hakowatymi, długimi na metr, wyrostami chitynowymi. Służą one do pochwycenia i przytrzymania ofiary, a zaokrąglone do wnętrza paszczy gębowej ostre haki, nie dają jej szans na wyrwanie się lub ucieczkę. Na ostatnim, końcowym i mocno zwężającym się segmencie, usytuowany jest otwór wydalania, którym czerw pozbywa się resztek niestrawionych i niepotrzebnych odchodów.
Czerw pustynny, jak nazwa wskazuje, występuje tylko i wyłącznie na terenach pustynnych. Regiony kontynentu pozbawione szaty roślinnej, charakteryzujące się znikomą ilością opadów, wysokimi temperaturami powietrza i sporymi ich amplitudami dobowymi, to terytorium polowań drapieżnika. Zdarza się jednak, że pustynie, które znienacka zmieniają się w pół-pustynnie, a potem stepy, mogą spowodować zabłądzenie tych olbrzymich potworów. Prowadzi całodobowy tryb życia, unika nadmiernego kontaktu z promieniami słonecznymi. Odżywia się nielicznymi na pustyni, związkami organicznymi zawartymi w rozkładających się roślinach i szczątkach zwierząt. Swą dietę wzbogaca o wszystko, co rusza się na powierzchni. Stał się zmorą, wędrujących przez pustynię karawan. Porusza się z niebywałą szybkością w sypkim piasku pustyni. Reaguje na delikatne wstrząsy, które wytwarzane są na powierzchni, podczas przemieszczania się. Często oczekuje unieruchomiony, nie dając żadnych oznak swego istnienia, by za moment szybkim atakiem dopaść swą ofiarę. Hakowate wypustki przytrzymują nieszczęśnika, kierując go w kierunku otworu gębowego. Gdy trofeum jest zbyt duże, aby je połknąć w całości, czerw wraz ze zdobyczą znika w piasku pustyni. Rozmnażanie pustynnej bestii jest nietypowe. Dzięki zdolności regeneracji, przy odrobinie szczęścia, czerw potrafi odbudować swe utracone segmenty. Część cielska, która została odcięta ma spore szanse, by stać się oddzielnym organizmem. Jednak tego typu przypadki są bardzo rzadkie, choć niewykluczone. Podstawą bytu gatunku jest samozapłodnienie. Jako jeden z nielicznych, czerw należy do grupy obojnaków. Dzięki zapłodnieniu krzyżowemu osobnik składa kilka jaj, z których wykluwają się młode. Są one podobne do dorosłego czerwa i skazane na swój los. Nielicznym uda się przeżyć w tak ekstremalnych warunkach. Populacja tych bestii jest niezbyt duża.