Błotnica to olbrzymia, drapieżna, wodno-lądowa ryba, osiągająca nawet do dziesięciu metrów długości i ważąca niemal pół tony. Chodzą pogłoski o jeszcze większych osobnikach, choć dane te, traktuje się często jako wymysł rybaków. Wężowate cielsko pokrywa gładka, dość gruba skóra z licznymi gruczołami śluzowymi. Ogon ryby zakończony jest poziomą płetwą, pełniącą funkcję steru. Kolejne cztery brzuszne - są narządem równowagi, zwłaszcza gdy bestia przebywa na lądzie. Olbrzymi łeb uzbrojony jest w długie, szeroko rozwierające się szczęki, naszpilkowane ostrymi i długimi kłami. Wyglądem przypomina gadzi, zwłaszcza z uwidocznionymi nozdrzami i bocznymi ślepiami. Fałda skrzelowa okala łeb tuż za granicą rozwarcia szczęk, jakby wyłaniała się z jakiegoś ciasno nałożonego kostiumu. Płetwa grzbietowa zdobiąca czub głowy, rozrasta się w trójkątną fałdę skórną.
Zamieszkuje niedostępne bagna, trzęsawiska i moczary okalające jeziora. Napotkać ją można na obszarach zalewowych dolin rzecznych. Bestia toleruje klimat umiarkowany z łagodnymi zimami i dużą wilgotnością. Prowadzi nocny tryb życia, za dnia ukrywając się w mule czy błocie. Przypadkiem zbudzona, wykazuje podwyższoną agresję nie stroniąc od zaatakowania nawet większych od siebie przeciwników. Jednak jej krwiożercze oblicze ukazuje się dopiero nocą, gdy wypływa lub wypełza na polowanie. Z racji wężowatego cielska i umiejętności oddychania powietrzem przez skórę, zapuszcza się daleko od brzegu w poszukiwaniu pokarmu. Zjada wszystko co jest w stanie upolować, począwszy od ryb, na istotach rozumnych skończywszy. Zdarzały się przypadki, że Błotnica terroryzowała wioski rybackie. Jest terytorialnym samotnikiem nie tolerującym osobników swego gatunku. Okres godowy przypada raz na rok wczesną wiosną, gdy poziom wód jest najwyższy. Miejscem tarłowiska są duże zbiorniki słodkowodne. Ryby stają się niespokojne, samce ocierają się bokiem o samice, polewając mleczem składaną na piaszczystym dnie ikrę. Błotnice nie opiekują się narybkiem, z którego tylko kilka, może kilkanaście osobników, dożyje maksymalnie stu lat. Najgroźniejszą bronią drapieżnika są olbrzymie, nafaszerowane ostrymi zębami szczęki. Potrafią bez problemu przegryźć człowieka wpół. Błotnica bardzo dobrze porusza się w bagienno-wodnym środowisko. Potrafi zakopać się w grzęzawisku, przemieścić w warstwie błota i atakować z zaskoczenia. Dzięki pęcherzowi pławnemu, wydaje dźwięki przypominające głośne syczenie węża. W wielu kulturach nazywana jest Rybowijem lub Rybowężem. Z racji dużych rozmiarów i drapieżności, upolowanie Błotnicy nie należy do łatwych. Wśród smakoszy, cenione jest mięso a ikra stosowana jest w alchemii, jako jeden ze składników mikstur uzdrawiających.
Oddychanie skórą - Na lądzie, Błotnica oddycha powietrzem przez skórę.
Wężowatość - Błotnica, mimo że jest rybą, potrafi poruszać się po lądzie na wzór węża (wijąc ciało).
Zakopywanie - Błotnica bez problemów porusza się w bagiennym terenie, często stosując manewr zakopywania się, przemieszczania pod warstwą błota i atakowania z zaskoczenia.
Wady:
Utrata zmysłu równowagi - Uszkodzenie płetw brzusznych Błotnicy powoduje jednocześnie utratę równowagi (na lądzie).
Wykrwawienie - Z racji że Błotnica na lądzie oddycha przez skórę, każda krwawiąca rana osłabia i wycieńcza bestię (regeneracja ran odbywa się w wodzie).